Gr ch. 80

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú leggjast þeir niður um kveldið. Og er kom að miðri nótt
braust Grettir um fast. Illugi spurði hví hann væri svo
ókyrr.

Grettir sagði að honum gerðist illt í fætinum "og þætti mér
líkara að nokkuð litbrigði væri á."

Kveiktu þeir þá ljós. Og er til var leyst sýndist fóturinn
blásinn og kolblár en sárið var hlaupið í sundur og miklu
illilegra en í fyrstu. Þar fylgdi mikill verkur svo að hann
mátti hvergi kyrr þola og eigi kom honum svefn á augu.

Þá mælti Grettir: "Svo skulum vér við búast sem krankleiki
þessi sem eg hefi fengið mun eigi til einskis gera því að
þetta eru gerningar og mun kerling ætla að hefna
steinshöggsins."

Illugi mælti þá: "Sagði eg þér að eigi mundi gott fá af
kerlingu þeirri."

"Allt mun fyrir eitt koma," segir Grettir og kvað vísur fimm:

Oft nam sköpum að skipta

skjóma egg í rómu

þá er berserkja birkis

böð harða sjöt varðag.

Gildvið Hjarrandi handa,

Hristar vörðr, enn missti.

Björn lét brátt og Gunnar

báðir líf og náðir.

Enn kom eg einu sinni

út á breiðri Skútu

í Dyrhólmum, darra

drengir elskuðu lengi.

Bauð Torfi þá þýðum

þegn með stóru megni

þeyti þungra spjóta,

þarfr Vébrands arfi.

Svo varð skildr frá skáldi

skeleggr Mímis veggja

meiðr, þótt margir stæðu

menn að vopna sennu,

svo að ófær varð ára

endr af Grettis hendi

hlynr í hríðum benja.

Hest gaf hann mér að lesti.

Vítt frá eg Þorfinnr þætti

þegn sterkr svaðilsverka.

Aldrs kvaðst odd-bör skyldu,

Arnórs sonr, mér varna.

Áræði brast eyði

einlyndum, þótt mig fyndi

úti, orma setra,

einn, var eg eigi að beinni.

Gat eg fyr geira njótum

gætt því treysti eg mætti

viðr umsátum ýta,

aldrs, en það vara sjaldan.

Nú hefir gild með göldrum

gunnelda bör unnið,

römm eru ráð hin grimmu,

rein afgömul steina.

"Nú skulum vér vera varir um oss," segir Grettir, "því að svo
munu þau Þorbjörn öngull til ætla að eigi skuli þetta eitt
saman fara. Vil eg Glaumur að þú gætir stiga hvern dag héðan
í frá en dragir upp á kveldi og gerir þetta trúlega sem mikið
liggi við. En ef þú svíkur okkur þá mun þér skammt til ills."

Glaumur hét góðu um þetta. Nú tók að harðna veðrátta og gerði
á landnyrðing mikinn með kulda. Grettir spurði hvert kveld
hvort upp væri dreginn stiginn.

Glaumur mælti: "Nú væri helst manna von mest. Eða mun
nokkurum svo mikill hugur á að ná lífi þínu að það vilji til
vinna að drepa sjálf an sig? Því að þessi veður eru langt um
ófær. Og lokið ætla eg nú garpskapnum hinum mesta er þér
þykir sem allt muni ykkur að bana."

"Þú munt þig enn verr bera en hvor okkar," sagði Grettir,
"til hvers sem taka þarf. En þó skaltu nú geyma stigans þó að
þú sért nauðigur."

Ráku þeir hann út hvern morgun. Þoldi hann það illa.

Verkurinn tók að vaxa í skeinunni svo að blés upp allan
fótinn og lærið tók þá að grafa bæði uppi og niðri og snerist
um allt sárið svo að Grettir gerðist banvænn. Sat Illugi yfir
honum nótt og dag svo að hann gaf að engu öðru gaum. Var þá
liðið af annarri viku síðan Grettir skeindi sig.