Gr ch. 79

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú líður fram á haustið þar til að voru þrjár vikur til
vetrar. Þá beiddi kerling að henni skyldi aka til sjóvar.
Þorbjörn spurði hvað hún vildi.

"Lítið er erindið en þó má vera," segir hún, "að það væri
fyrirboðan stærri tíðinda."

Nú var svo gert sem hún beiddi og er hún kom til strandar
haltraði hún fram með sjónum svo sem henni væri vísað til.
Þar lá fyrir henni rótartré svo mikið sem axlbyrður. Hún leit
á tréið og bað þá snúa fyrir sér. Það var sem sviðið og
gniðað öðrumegin. Hún lét telgja á lítinn flatveg þar gnúið
var. Síðan tók hún hníf sinn og reist rúnir á rótinni og rauð
í blóði sínu og kvað yfir galdra. Hún gekk öfug andsælis um
tréið og hafði þar yfir mörg römm ummæli. Eftir það lætur hún
hrinda trénu á sjó og mælti svo fyrir að það skyldi reka út
til Drangeyjar "og verði Gretti allt mein að."

Þaðan fór hún heim í Viðvík. Eigi kvaðst Þorbjörn vita til
hvers þetta kæmi. Kerling kvað hann vita síðar gerr. Vindur
var utan eftir firði og hóf rót kerlingar í móti veðri og
þótti fara eigi vonum seinna.

Nú sat Grettir í Drangey sem fyrr segir og þeir allir félagar
og létu vel yfir sér. Annan dag eftir en kerling hafði tréið
magnað gengu þeir Grettir ofan fyrir bjargið og leituðu að
eldiviði. En er þeir komu vestur um eyna fundu þeir rótartré
rekið upp.

Þá mælti Illugi: "Þetta er mikill eldiviður frændi og berum
heim."

Grettir spyrnti við fæti sínum "illt tré og af illum sent og
skulum við annan eldivið hafa" og kastaði út á sjá og bað
hann Illuga varast að bera það heim "því að það er sent okkur
til óheilla."

Eftir það fóru þeir til skála og gátu ekki um þetta fyrir
þrælnum. Annan dag fundu þeir tréið og var þá nær stigunum en
hinn fyrra dag. Rak Grettir það á sjá út og kvað það aldregi
skyldu heim bera. Leið nú af sú nótt. Þá kom á hvasst veður
með vætu og nenntu þeir ekki að hafa sig úti og báðu Glaum
leita eldiviðar. Hann varð illa við og kvaðst kvaldur er hann
skyldi kveljast úti í hverju illviðri. Hann fór ofan fyrir
stigana og fann þar rót kerlingar og þóttist vel hafa gengið,
þreif upp og stritaði heim til skála og kastaði niður og varð
af dykur mikill. Það heyrði Grettir.

"Aflað hefir Glaumur nokkurs og skal eg fara út og sjá hvað
það er" og tekur upp bolöxi og gengur út.

Glaumur mælti þá: "Fær þú eigi verr í sundur en eg hefi heim
fært."

Grettir varð skapfátt við þrælinn og tvíhenti öxina til
rótarinnar og eigi geymdi hann hvað tré það var. Og
jafnskjótt sem öxin kom við tréið snerist hún flöt og stökk
af trénu og á fót Grettis hinn hægra fyrir ofan kné og svo að
stóð í beini og var það sár mikið.

Þá leit hann á tréið og mælti: "Sá varð nú drjúgari er verr
vildi og mun þetta eigi eitt saman fara. Er hér nú komið það
sama tré sem eg hefi út kastað tvo daga. Hefir þig nú Glaumur
hent tvö slys, það annað að þú slökktir eld vorn og það að þú
barst heim þetta óheillatré, en ef þig hendir hið þriðja slys
þá verður það þinn bani og vor allra."

Þá tók Illugi og batt um skeinu Grettis og blæddi lítt og
svaf Grettir vel um nóttina og svo liðu þrjár nætur að engi
kom verkur í sárið. En er þeir leystu til var skeinan saman
hlaupin svo að nálega var gróin.

Illugi mælti þá: "Það vil eg ætla að þér verði eigi langt
mein að þessu sári."

"Vel væri þá," segir Grettir, "en undarlega hefir þetta til
borið að hverju sem verður en hinn veg segir mér hugur um."