Gr ch. 74

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Svo er sagt að þá er Grettir hafði tvo vetur verið í Drangey
þá höfðu þeir skorið flest allt sauðfé það sem þar hafði
verið. En einn hrút létu þeir lifa svo að getið sé. Hann var
hösmögóttur að lit og hyrndur mjög. Að honum hentu þeir mikið
gaman því að hann var svo spakur að hann stóð fyrir úti og
rann eftir þeim þar sem þeir gengu. Hann gekk heim til skála
á kveldin og gneri hornum sínum við hurðina.

Gott þótti þeim í eyjunni því að þar var gott til matar fyrir
fugls sakir og eggja. En til eldiviðar var þar hneppst að
afla og lét Grettir jafnan þrælinn kanna reka og rak þar oft
kefli og bar þau heim til elda. Ekki þurftu þeir bræður að
starfa utan að fara í bjarg þá er þeim líkaði.

Þrællinn tók að letjast mjög á starfanum. Gerðist hann nú
möglunarsamur og ógeymnari en verið hafði. Hann skyldi geyma
um eld hverja nótt og bauð Grettir mikinn varnað á því því að
skip var ekki hjá þeim.

Nú bar svo til að eldur slokknaði fyrir þeim á einni nótt. Þá
varð Grettir styggur við og kvað það maklegt að Glaumur væri
hýddur. En hann, þrællinn, sagði illa ævi sína að liggja hér
í útlegð en vera hraktur og barður ef nokkuð mistækist.
Grettir spurði Illuga hvað þá væri til ráða. En hann kvaðst
eigi annað sjá en þeir mundu þar verða að bíða til þess er
skip bæri að.

Grettir sagði að þeim var blint til þess að ætla "mun eg
heldur hætta til hvort eg kemst til lands."

"Mikið þykir mér það," segir Illugi, "því að við erum upp
gefnir ef þér verður nokkuð."

"Ekki mun eg á sundi drukkna," sagði Grettir. "En þó mun eg
verr trúa þrælnum héðan frá svo mikið sem oss lá hér við."

Það var vika sjóvar sem skemmst var til lands úr eyjunni.