Gr ch. 68

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Eftir víg Þorsteins Kuggasonar lagði Snorri goði fæð mikla á
þá Þórodd son sinn og Sám son Barkar hins digra, en það er ei
greint hvað þeir höfðu helst til saka utan það að þeir hafi
eigi viljað gera eitthvert stórvirki það er Snorri lagði
fyrir þá. Og því rak Snorri goði Þórodd burt frá sér og bað
hann eigi fyrr aftur koma en hann hefði drepið einnhvern
skógarmann og svo varð að vera. Fór Þóroddur þá yfir til
Dala.

Þá bjó á Breiðabólstað í Sökkólfsdal ekkja sú er Geirlaug
hét. Hún hélt smalamann þann sem sekur var orðinn um
áverkamál. Hann var frumvaxta piltungur. Það frétti Þóroddur
Snorrason og reið á Breiðabólstað. Hann spurði hvar
smalamaður væri.

Húsfreyja kvað hann vera hjá fé "eða hvað viltu honum?"

"Eg skal hafa líf hans," segir Þóroddur, "því að hann er
sekur skógarmaður."

Hún svarar: "Það er þér engi frami að drepa hann, veslinginn,
slíkur ofurgarpur sem þú þykist vera. Mun eg vísa þér til
meira þrekvirkis ef þér er mikill hugur á að reyna þig."

"Hvert er það?" segir hann.

Hún svarar: "Hér upp í fjallinu liggur Grettir Ásmundarson.
Fást þú við hann. Það er meir við þitt hæfi."

Þóroddur tók vel máli þessu "og skal svo vera."

Keyrði hann þá hestinn sporum og reið upp eftir dalnum. Og er
hann kom á hæðirnar fyrir neðan Austurá sá hann hvar var
ljósbleikur hestur með söðli. Hann sá þar og mikinn mann með
vopnum og sneri þegar til móts við hann. Grettir heilsaði
honum og spurði hver hann væri.

Þóroddur nefndi sig og mælti: "Hví spyrð þú mig eigi heldur
að erindum mínum en nafni?"

"Því," sagði Grettir, "að þau ein munu vera að lítið mun til
koma eða ertu son Snorra goða?"

"Svo er og víst," segir Þóroddur, "en þó skal nú reyna hvor
okkar meira má."

"Auðvitað er það," sagði Grettir. "Eða hefir þú eigi frétt
það að eg hefi orðið lítil heillaþúfa um að þreifa flestum
mönnum?"

"Veit eg það," segir Þóroddur, "en þó skal nú nokkuð til
voga" og brá sverði og sótti að Gretti með ákefð en hann
hlífði sér með skildi en ekki bar hann vopn á Þórodd og fór
svo um stund. Ekki varð hann sár.

Grettir mælti þá: "Látum við af þessum leik því að öngan
sigur muntu fá í okkrum viðskiptum."

Þóroddur hjó þá sem tíðast.

Grettir leiddist við hann að fást. Þreif hann til Þórodds og
setti hann niður hjá sér og mælti: "Alls á eg kosti við þig
gera það sem eg vil og ekki hræðist eg að þú verðir mér að
bana en hræðist eg hærukollinn Snorra goða föður þinn og ráð
hans. Þau hafa flestum á kné komið. Og skyldir þú ætla þér
það er þú gætir orkað. En ekki er það barnafæri að berjast
við mig."

En er Þóroddur sá að hann kom öngu fram sefaðist hann heldur
og skildu þeir við það. Reið Þóroddur heim í Tungu og sagði
föður sínum sameign þeirra Grettis.

Snorri goði brosti að og mælti: "Margur er dulinn að sér og
varð ykkar mikill mannamunur. Þú hjóst upp á hann en hann
mátti gera við þig hvað er hann vildi. En þó gerði Grettir
viturlega er hann drap þig eigi því að eg mundi eigi nennt
hafa að þín væri óhefnt. Skal eg heldur leggja honum til liðs
ef eg verð við staddur hans mál."

Fannst það mjög að Snorra að honum þótti Grettir vel hafa
gert við Þórodd og var jafnan vin hans síðan í tillögum
sínum.