Gr ch. 67

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

En þá er prestur fann Gretti spurði hann innilega eftir
atburðum en hann sagði alla sögu um ferð sína og kvað prest
ótrúlega hafa haldið festinni. Prestur lét það á sannast.
Þóttust menn það vita að þessar óvættir mundu valdið hafa
mannahvörfum þar í dalnum. Varð og aldrei mein af afturgöngum
eða reimleikum þar í dalnum síðan. Þótti Grettir þar gert
hafa mikla landhreinsan. Prestur jarðaði bein þessi í
kirkjugarði.

Grettir var síðan á Sandhaugum um veturinn. og duldist þó
fyrir alþýðu manna. En er Þórir í Garði hafði af pata nokkurn
að Grettir væri í Bárðardal, þá setti hann menn til höfuðs
honum. Réðu menn honum þá að hann skyldi á burt leita og fór
hann þá vestur.

En er hann kom á Möðruvöllu til Guðmundar hins ríka, beiddi
hann þá Guðmund ásjá en hann kvað sér ekki hent við honum að
taka "en sá einn er þér," sagði Guðmundur, "að koma þér þar
nokkur sem þú mættir vera óhræddur um líf þitt."

Grettir kvaðst eigi vita hvar það væri.

Guðmundur mælti: "Ey sú liggur á Skagafirði er heitir
Drangey. Hún er svo gott vígi að hvergi má komast upp á hana
nema stigar séu við látnir. Gætir þú þangað komist þá veit eg
eigi þess manns von er þig sæki þangað með vopnum eða vélum
ef þú gætir vel stigans."

"Reynt skal þetta vera," segir Grettir, "en svo gerist eg
myrkfælinn að það má eg ekki til lífs vinna mér að vera einn
saman."

Guðmundur mælti: "Vera má að svo sé en trú þú öngum svo vel
að þú trúir eigi best sjálfum þér. En vandsénir eru margir."

Grettir þakkaði honum heilræði. Fór hann þá burt af
Möðruvöllum.

Hann létti ei fyrr en hann kom til Bjargs. Móðir hans fagnaði
honum vel og þau Illugi bæði. Dvaldist hann þar nokkurar
nætur. Þar frétti hann víg Þorsteins Kuggasonar. Hafði það
orðið um haustið áður en Grettir fór til Bárðardals. Þótti
honum nú taka mjög um að höggast.

Reið Grettir þá suður Holtavörðuheiði og ætlaði að hefna
Hallmundar ef hann hitti Grím. En er hann kom í Norðurárdal
frétti hann að Grímur var fyrir tveimur vetrum eða þremur á
burt þaðan sem fyrr var sagt. En því hafði Grettir svo seint
spurt þessi tíðindi að hann fór huldu höfði þá tvo vetur og
þann hinn þriðja sem hann var í Þórisdal og hafði öngva menn
fundið þá er honum vildu nokkurar fréttir segja.

Sneri hann þá til Breiðafjarðardala og sætti þeim mönnum er
fóru yfir Brattabrekku. Lét hann þá enn sópa greipur um
eignir smábænda. Það var um hásumarsskeið.

Þetta sumar er á leið fæddi Steinvör að Sandhaugum sveinbarn
og hét Skeggi. Hann var fyrst kenndur Kjartani syni Steins
prests að Eyjardalsá. Skeggi var ólíkur öðrum systkinum sínum
fyrir sakir afls og vaxtar. En þá er hann var fimmtán vetra
var hann sterkastur norður þar og var þá eignaður Gretti.
Hugðu menn að hann mundi afbragðsmaður verða en hann andaðist
sextán vetra og er engi saga af honum.