Anon Gr 65b^V

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er frá Gretti það að segja að þá er dró að miðri nótt heyrði hann út dynur miklar. Því næst kom inn í stofuna tröllkona mikil. Hún hafði í hendi trog en annarri skálm heldur mikla. Hún litast um er hún kom inn og sá hvar Gestur lá og hljóp að honum en hann upp í móti og réðust á grimmlega og sóttust lengi í stofunni. Hún var sterkari en hann fór undan kænlega en allt það sem fyrir þeim varð brutu þau, jafnvel þverþilið undan stofunni. Hún dró hann fram yfir dyrnar og svo í anddyrið. Þar tók hann fast í móti. Hún vildi draga hann út úr bænum en það varð eigi fyrr en þau leystu frá allan útidyraumbúninginn og báru hann út á herðum sér. Þæfði hún þá ofan til árinnar og allt fram að gljúfrum. Þá var Gestur ákaflega móður en þó varð annaðhvort að gera að herða sig ella mundi hún steypa honum í gljúfrin. Alla nóttina sóttust þau. Eigi þóttist hann hafa fengist við þvílíkan ófagnað fyrir afls sakir. Hún hafði haldið honum svo fast að sér að hann mátti hvorigri hendi taka til nokkurs utan hann hélt um hana miðja, kvinnuna. Og er þau komu á árgljúfrið bregður hann flagðkonunni til sveiflu. Í því varð honum laus hin hægri hendi. Hann þreif þá skjótt til saxins er hann var gyrður með og bregður því, höggur þá á öxl tröllinu svo að af tók höndina hægri og svo varð hann laus en hún steyptist í gljúfrin og svo í fossinn.

Gesturinn var þá bæði stirður og móður og lá þar lengi á hamrinum. Gekk hann þá heim er lýsa tók og lagðist í rekkju. Hann var allur þrútinn og blár.

Og er húsfreyja kom frá tíðum þótti henni heldur raskað um híbýli sín. Gekk hún þá til Gests og spurði hvað til hefði borið er allt var brotið og bælt. Hann sagði allt sem farið hafði. Henni þótti mikils um vert og spurði hver hann var. Hann sagði þá til hið sanna og bað sækja prest og kvaðst vildu finna hann. Var og svo gert.

En er Steinn prestur kom til Sandhauga varð hann brátt þess vís að þar var kominn Grettir Ásmundarson er Gestur nefndist. Prestur spurði hvað hann ætlaði af þeim mönnum mundi vera orðið er þar höfðu horfið. Grettir kvaðst ætla að í gljúfrin mundu þeir hafa horfið. Prestur kvaðst ei kunna að leggja trúnað á sagnir hans ef engi merki mætti til sjá. Grettir segir að síðar vissu þeir það gerr. Fór prestur heim. Grettir lá í rekkju margar nætur. Húsfreyja gerði við hann harðla vel. Og leið svo af jólin.

Þetta er sögn Grettis að tröllkonan steyptist í gljúfrin niður er hún fékk sárið, en Bárðardalsmenn segja að hana dagaði uppi þá er þau glímdu, sprungið þá að hann hjó af henni höndina og standi þar enn í konulíking á bjarginu. Þeir dalbúarnir leyndu þar Gretti um veturinn.