Gr ch. 57

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Á alþingi frétti Þórir úr Garði dráp Þóris rauðskeggs.
Þóttist hann nú sjá að eigi var auðvelt við að eiga. Tók hann
þá það til ráðs að hann reið vestur yfir heiðar hinar neðri
af þinginu og hafði nær átta tigu manna og ætlaði að fara að
taka Gretti af lífi. En er Grímur Þórhallsson vissi það þá
gerði hann Gretti orð og bað hann vera varan um sig. Grettir
hugði jafnan að mannaferðum.

Það var einn dag að hann sá margra manna reið og stefndi til
byggða hans. Hljóp hann þá í hamraskarð eitt og vildi eigi
renna því að hann sá eigi liðið allt. Í því kom Þórir að með
allt liðið og bað þá nú ganga í milli bols og höfuðs á Gretti
og kvað lítið mundu fyrir illmennið leggjast.

Grettir svarar: "Eigi er sopið þó að í ausuna sé komið. Hafið
þér og langt til sótt og munu nokkurir fá leiksmark áður en
vér skiljum."

Þórir eggjaði mjög menn til atsóknar. Hamraskarðið var mjótt
svo að hann gat vel varið öðrumegin en það undraðist hann að
aldrei var að baki honum gengið svo að honum yrði mein að
því. Féllu þá menn af Þóri en sumir urðu sárir en þeir gátu
ekki að gert.

Þá mælti Þórir: "Það hefi eg spurt," sagði hann, "að Grettir
væri afbragðsmaður fyrir hreysti sakir og hugar en það vissi
eg aldrei að hann væri svo fjölkunnigur sem nú sé eg því að
þar falla hálfu fleiri sem hann horfir bakinu við. Nú sé eg
að hér er við tröll að eiga en ekki við menn."

Biður hann þá frá hverfa og svo var gert. Grettir undraðist
því svo mátti verða en þó var hann ákaflega móður. Þórir
sneri á burt og hans menn og riðu norður á sveitir. Þótti
mönnum þeirra ferð hin sneypilegasta. Hafði Þórir látið átján
menn en margir sárir. Grettir veik nú upp í skarðið og fann
þar mann mikinn vexti. Hann sat upp við hamarinn og var sár
mjög.

Grettir spurði hann að nafni en hann sagðist Hallmundur heita
"en það má eg segja þér til kenningar að þér þótti eg fast
taka í taumana á Kili um sumarið er við fundumst. Þykist eg
nú það hafa launað þér."

"Það er víst," sagði Grettir, "að mér þykir þú hafa sýnt mér
mikinn drengskap hvenær sem eg get það launað þér."

Hallmundur segir: "Það vil eg nú að þú komir til heimkynna
minna því að þér mun langt þykja hér á heiðinni."

Grettir kveðst það gjarnan vildu. Nú fara þeir báðir samt
suður undir Balljökul. Þar átti Hallmundur helli stóran og
dóttur gilda vexti og skörulega. Þau gerðu vel við Gretti og
græddi hún þá báða. Þar dvaldist Grettir lengi um sumarið.

Hann kvað flokk um Hallmund og er þetta þar í:

Hátt stígr höllum fæti

Hallmundr í sal fjalla.

Þessi vísa er þar í:

Varð í Veðrafirði

vígfús á benstíga

naðr í Virfils veðri

vopnhríðar fram skríða.

Kostr mun köppum traustum

Keldhverfinga að erfa.

Olli hvatr úr helli

Hallmundr er eg komst undan.

Svo hafa þeir frá sagt að Grettir dræpi sex menn á fundinum
en Hallmundur tólf. Þá er á leið sumarið fýsti Gretti aftur
til byggða að finna vini sína og frændur. Hallmundur bað hann
sín vitja er hann færi suður um land og hét Grettir því.

Fór hann þá vestur til Borgarfjarðar og þaðan til
Breiðafjarðardala og leitaði ráða við Þorstein Kuggason hvert
hann skyldi þá á leita.

En Þorsteini þótti nú fjölgast mótstöðumenn hans og kvað fá
mundu við honum taka "en fara máttu suður á Mýrar og vita
hvar þar býr fyrir."

Grettir fór nú suður á Mýrar um haustið.