Gr ch. 55

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Grettir fór upp á Arnarvatnsheiði og gerði sér þar skála sem
enn sér merki og bjóst þar um því að hann vildi nú hvervetna
annað en ræna, fékk sér net og bát og veiddi fiska til matar
sér. Honum þótti dauflegt mjög á fjallinu því að hann var
mjög myrkfælinn. En er það frétta aðrir skógarmenn að Grettir
var þar niður kominn þá var mörgum hugur á að finna hann því
að þeim þótti mikið traust að honum.

Grímur hét maður norðlenskur. Hann var sekur. Að þeim manni
keyptu Norðlendingar að hann skyldi drepa Gretti og hétu
honum frelsi og fégjöfum ef hann kæmi því fram. Hann fór til
móts við Gretti og beiddi hann viðtöku.

Grettir svarar: "Eigi þykir mér sem þér sé að hólpnara þó að
þú værir hjá mér. Eruð þér og vansénir, skógarmennirnir, en
illt þætti mér einum saman að vera ef annars væri kostur. Vil
eg og að sá einn sé hjá mér að hann verður að starfa slíkt er
til fellst."

Grímur kvaðst ekki til annars ætla og skoraði á hann fast um
vistina. Lét Grettir þá teljast og tók við honum. Hann var
þar nú fram á veturinn og sat um Gretti og þótti eigi dælt að
honum að ráða. Grettir grunaði hann og hafði vopn sín hjá sér
nótt og dag og þorði hann aldrei að honum að ganga þá er hann
vakti.

Það var einn morgun er Grímur kom heim af veiði að hann gekk
inn í skálann og stappaði fótum og vildi vita hvort Grettir
svæfi en hann brá sér hvergi við og lá kyrr. Saxið hékk uppi
yfir Gretti. Hugsar Grímur nú að eigi mundi gefast betra
færi. Gerir hann nú hark mikið svo að Gretti skyldi orð um
finnast en það var ekki. Þóttist hann nú vita að Grettir
mundi sofnaður og stillti að rekkjunni hljóðlega og seildist
til saxins og tók ofan og brá. Í því hljóp Grettir fram á
gólfið og greip saxið í því er hinn reiddi en annarri hendi í
herðar Grími og rak hann niður svo mikið fall að hann lá nær
í óviti.

"Gafstu svo þó að þú létir góðvættlega."

Hafði hann af honum þá sannar sögur og drap hann síðan. En nú
þóttist Grettir sjá hvað það var að taka við skógarmönnum. Og
leið svo veturinn. Að öngu þótti Gretti meira mein en
myrkfælni.