Gr ch. 54

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Grettir fór úr Tungu upp til Haukadals og þaðan norður á Kjöl
og hafðist þar við um sumarið lengi og var nú eigi traust að
hann tæki eigi af mönnum plögg sín, þeim sem fóru norður eða
norðan um Kjölinn, því að honum varð illt til féfanga.

Það var einn dag að Grettir var jafnan norður á
Dúfunefsskeiði að hann sá að maður reið norðan eftir Kilinum.
Sá var mikill á baki og hafði góðan hest og beisl háseymt,
vel turnað. Annan hest hafði hann í taumi og á töskur. Þessi
maður hafði síðan hatt á höfði og sá óglöggt í andlit honum.

Grettir leist vel á hestinn og þing hans og fór til móts við
hann og heilsaði honum og spurði hann að nafni en hann kvaðst
Loftur heita "veit eg hvað þú heitir," segir hann, "þú munt
vera Grettir hinn sterki Ásmundarson eða hvert viltu fara?"

"Ekki hefi eg staðnefnt um það," segir Grettir, "en það er
erindi mitt að vita ef þú vilt af leggja nokkurt plagg af því
sem þú ferð með."

Loftur svarar: "Því mun eg fá þér það sem eg á eða hvað viltu
við gefa?"

Grettir svarar: "Hefir þú eigi spurt það að eg legg ekki fé í
móti og sýnist þó það flestum að eg fái það sem eg vil?"

Loftur mælti: "Bjóð þú þeim þessa kosti er þér þykja góðir.
En ekki vil eg svo láta það er eg á og fari hvorir sinn veg"
og reið fram hjá Gretti og keyrði hestinn.

Grettir mælti: "Ekki munum við svo skjótt skilja" og þreif í
taumana á hesti Lofts fyrir framan hendur honum og hélt báðum
höndum.

Loftur mælti: "Far þú veg þinn. Ekki færð þú af mér ef eg get
á haldið."

"Það mun nú reynt verða," segir Grettir.

Loftur seildist niður með kinnleðrunum og tók taumana milli
hringanna og handa Grettis, heimtandi svo fast að hendur
Grettis hrukku niður eftir taumunum þar til sem hann dró af
honum allt beislið.

Grettir leit eftir í lófana og sá að þessi maður mundi hafa
afl í krummum heldur en eigi og leit eftir honum og mælti:
"Hvert ætlar þú nú að fara?"

Loftur svarar og kvað:

Ætla eg hreggs

í hrunketil

steypi niðr

frá stórfrerum.

Þar má hængr

hitta grundar

lítinn stein

og land hnefa.

Grettir mælti: "Eigi er víst að leita eftir byggðum þínum ef
þú segir eigi ljósara."

Hann mælti þá og kvað:

Erat mér dælt

að dylja þig

ef þú vilt

vitja þangað.

Það er úr byggð

Borgfirðinga

þar er Balljökul

bragnar kalla.

Síðan skildu þeir. Sér Grettir þá að hann hefir ekki afl við
þessum manni. Þá kvað Grettir vísu:

Mér stóð málma skúrar

mundangs hvatr og Atli,

staddr vildi eg svo sjaldan,

snarr Illugi fjarri

þá er ófælinn ólar

endr dró mér úr hendi,

brúðr strýkr horsk, ef hræðumk,

hvarma, Loftr hinn armi.

Eftir þetta fór Grettir suður af Kilinum og reið til Hjalla
og fann Skafta og beiddi hann ásjár.

Skafti svarar: "Það er mér sagt að þú farir heldur óspaklega
og grípir fyrir mönnum góss sitt og samir þér það illa, svo
stórættuðum manni. Nú væri allt betur um að tala ef þú rændir
eigi. En með því að eg skal heita lögmaður í landinu þá
stendur mér eigi að taka við útlegðarmönnum og brjóta svo
lögin. Eg vil að þú leitir þangað nokkur að þú þyrftir eigi
að leggjast á fé manna."

Grettir kvaðst það gjarna vildu en sagði þó að hann þóttist
varla einn saman vera mega fyrir myrkfælni.

Skafti kvað hann ekki því einu mundu mega við hlíta er honum
þætti best "og trú þú öngum svo vel að þér verði svo sem í
Vestfjörðum. Hefir það mörgum að bana orðið að hann hefir
oftryggur verið."

Grettir þakkaði honum fyrir heilræði sín og sneri aftur til
Borgarfjarðar um haustið og fann Grím Þórhallsson vin sinn og
sagði tillögur Skafta. Grímur bað hann fara norður til
Fiskivatna á Arnarvatnsheiði og svo gerði hann.