Gr ch. 48

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Einn veðurdag góðan reið Grettir vestur yfir hálsa til
Þóroddsstaða. Hann kom þar nærri hádegi og drap á dyr. Konur
gengu út og heilsuðu honum. Þær kenndu hann ekki. Hann spurði
að Þorbirni. Þær sögðu hann farinn á engjar að binda hey og
með honum son hans sextán vetra gamlan er Arnór hét. Þorbjörn
var starfsmaður mikill og var nær aldrei iðjulaus. Og er
Grettir hafði þetta spurt bað hann þær vel lifa og reið á
burt og fram á veginn til Reykja.

Þar gengur ein mýri ofan úr hálsinum og var þar á slátta
mikil og hafði Þorbjörn látið slá þar mikið hey og var þá
fullþurrt. Ætlaði hann það heim að binda og sveinninn með
honum en kona tók rökin. Grettir reið nú neðan á teiginn en
þeir feðgarnir voru ofar og höfðu bundið eina klyf en voru þá
að annarri. Þorbjörn hafði sett skjöld sinn og sverð við
klyfina en sveinninn hafði handöxi hjá sér.

Þorbjörn sá manninn og mælti við sveininn: "Maður ríður þar
að okkur og skulum við hætta að binda heyið og vita hvað hann
vill" og svo gerðu þeir.

Grettir steig af baki. Hann hafði hjálm á höfði og gyrður
saxinu og spjót mikið í hendi og öngvir krókarnir á og var
silfurrekinn falurinn á. Hann settist niður og drap úr
geirnaglann því að hann vildi eigi að Þorbjörn mætti aftur
senda.

Þá mælti Þorbjörn: "Þetta er mikill maður og eigi kann eg
mann á velli að sjá ef það er eigi Grettir Ásmundarson og mun
hann eiga ærnar sakir við oss. Og verðum við rösklega og
látum öngvan bilbug á okkur sjá. Skulum við fara að með ráðum
og mun eg ganga að honum framan og sjá hversu til tekst með
okkur því að eg treysti mér við hvern mann ef eg á einum að
mæta. En þú gakk á bak honum og högg tveim höndum í milli
herða honum með öxinni. Þarftu eigi að varast að hann geri
þér mein síðan er hann snýr baki að þér."

Öngvan hafði Þorbjörn hjálm og hvorgi þeirra. Grettir gekk á
mýrina og þegar hann kemur í skotmál við þá skaut hann spjóti
að Þorbirni. En það var lausara á skaftinu en hann ætlaði og
geigaði á flauginni og hljóp af skaftinu og niður í jörðina.
Þorbjörn tók skjöldinn og setti fyrir sig en brá sverðinu og
sneri á móti Gretti er hann kenndi hann. Grettir brá þá
saxinu og sveipaði því til nokkuð svo að hann sá hvar
pilturinn stóð á baki honum og því hafði hann sig lausan við.
Er hann sá að pilturinn var kominn í höggfæri við sig þá
reiddi hann hátt saxið. Laust hann bakkanum saxins í höfuð
Arnóri svo hart að hausinn brotnaði og var það hans bani. Þá
hljóp Þorbjörn mót Gretti og hjó til hans en hann brá við
buklara hinni vinstri hendi og bar af sér en hann hjó fram
saxinu og klauf skjöldinn af Þorbirni og kom saxið í höfuðið
honum svo hart að í heilanum stóð og féll hann af þessu
dauður niður. Ekki veitti Grettir þeim fleiri áverka. Leitaði
hann þá að spjóti sínu og fann eigi. Gekk hann þá til hests
síns og reið út til Reykja og lýsti þar vígunum.

Kona sú er var á engiteignum sá á vígin. Hljóp hún þá heim
felmsfull og sagði að Þorbjörn var veginn og þeir báðir
feðgar. Þetta kom mjög á þá óvara er heima voru því að engi
vissi um ferðir Grettis. Var þá sent eftir mönnum á næstu
bæi. Kom þar brátt margt manna, færðu líkin til kirkju.
Þóroddur drápustúfur tók við eftirmáli um vígin og hafði hann
þegar flokk uppi.

Grettir reið heim til Bjargs og fann móður sína og sagði
þenna atburð.

Hún varð glöð við þetta og kvað hann nú hafa líkst í ætt
Vatnsdæla "en þó mun þetta upphaf og undirrót sekta þinna.
Veit eg það víst að þú mátt ekki hér langvistum vera sakir
frænda Þorbjarnar en þó mega þeir nú vita að þér kann mikið
að þykja."

Grettir kvað þá vísu:

Varð í Veðrafirði

vopnsóttr í byr Þróttar,

æst fór arfs og gneista

afl, fangvinr Hafla.

Nú er ósjötlað Atla

andrán þegar hánum,

dauðr hné hann fyrr að fríðri

fold, maklega goldið.

Ásdís húsfreyja kvað satt vera "en eigi veit eg hvað er þú
ætlar nú til ráða að taka."

Grettir kvaðst nú mundu leita til vina sinna og frænda vestur
til sveita "en engi vandræði skal þér af mér leiða," segir
hann.

Bjóst hann þá til ferðar og skildu þau mæðgin með kærleikum.
Fór hann fyrst til Mela í Hrútafjörð og sagði Gamla mági
sínum allt það sem til hafði borið um vígið Þorbjörns.

Gamli bað að hann skyldi flýta sér úr Hrútafirði "meðan þeir
halda flokkinum, frændur Þorbjarnar. En veita skulum vér þér
að eftirmáli um víg Atla slíkt er vér megum."

Eftir það reið Grettir vestur yfir Laxárdalsheiði og létti
eigi fyrri en hann kom í Ljárskóga til Þorsteins Kuggasonar
og dvaldist þar lengi um haustið.