Gr ch. 42

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þar er nú til að taka er áður er frá horfið að Þorbjörn
öxnamegin spurði víg Þorbjarnar ferðalangs sem fyrr var sagt.
Brást hann reiður mjög og kveðst vilja að ýmsir ættu högg í
annars garði.

Ásmundur hærulangur lá lengi sjúkur um sumarið og er honum
þótti að sér draga heimti hann til sín frændur sína og sagði
að hann vildi að Atli tæki við allri fjárvarðveislu eftir
hans dag "en uggir mig," sagði Ásmundur, "að þú megir varla í
kyrrðum sitja fyrir ójafnaði. En það vildi eg að allir mínir
tengdamenn sinnuðu honum sem best. En til Grettis kann eg
ekki að leggja því að mér þykir á hverfanda hjóli mjög um
hans hagi. Og þó hann sé sterkur maður þá uggir mig að hann
eigi meir um vandræði að véla en fulltingja frændum sínum. En
þótt Illugi sé ungur þá mun hann þó verða þroskamaður ef hann
heldur sér heilum."

Og er Ásmundur hafði skipað með sonum sínum sem hann vildi
dró að honum sóttin. Andaðist hann litlu síðar og var
jarðaður að Bjargi, því að Ásmundur hafði látið gera þar
kirkju, og þótti héraðsmönnum það mikill mannskaði.

Atli gerðist nú gildur bóndi og hafði mannmargt með sér. Hann
var aðfangamaður mikill. Að áliðnu sumri fór hann út á
Snjófellsnes að fá sér skreið. Hann rak marga hesta og reið
heiman til Mela í Hrútafjörð til Gamla mágs síns. Réðst þá
til ferðar með Atla Grímur Þórhallsson, bróðir Gamla, við
annan mann. Riðu þeir Haukadalsskarð vestur og svo sem liggur
út á Nes, keyptu þar skreið mikla og báru á sjö hestum, sneru
heimleiðis er þeir voru albúnir.