Gr ch. 31

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Barði Guðmundarson og bræður hans riðu heim í Ásbjarnarnes þá
er þeir skildust Grettir. Þeir voru synir Guðmundar
Sölmundarsonar. Móðir Sölmundar var Þorlaug dóttir Sæmundar
hins suðureyska, fóstbróður Ingimundar hins gamla. Barði var
göfugmenni mikið. Hann reið nú brátt að finna Þórarin hinn
spaka fóstra sinn. Hann fagnaði Barða vel og spurði hvað hann
hefði þá um árnað liðveisluna því að þeir höfðu áður gert ráð
um ferð Barða. Barði svarar að hann hefði fengið þann mann
til fylgdar við sig er honum þætti betra hans lið en tveggja
annarra.

Þórarinn þagnaði við og mælti: "Það mun vera Grettir
Ásmundarson."

"Spá er spaks geta," sagði Barði, "sá er maður hinn sami
fóstri minn."

Þórarinn svarar: "Satt er það að mikið afbragð er Grettir
annarra manna, þeirra er nú er kostur á voru landi, og seint
mun hann sóttur vopnum verða ef hann er heill. En grunar mig
um hversu heilladrjúgur hann verður og muntu þess þurfa að
eigi séu allir ógæfumenn í þinni ferð og nóg mun að gert þó
eigi fari hann með. Skal hann hvergi fara ef eg ræð."

"Eigi varði mig þess fóstri minn," segir hann, "að þú mundir
fyrirmuna mér hins vaskasta manns hvað sem í gerist. Má ekki
fyrir öllu sjá þá er menn verða svo neyddir til sem eg þykist
vera."

"Duga mun þér," segir Þórarinn, "þó að eg sjái fyrir."

Varð nú svo að vera sem Þórarinn vildi að Gretti voru engi
orð send en Barði fór suður til Borgarfjarðar og urðu þá
Heiðarvígin.

Grettir var að Bjargi er hann frétti að Barði var suður
riðinn. Hann brást við reiður er honum voru engin orð ger og
kvað þá eigi svo búið skilja skyldu. Hafði hann þá spurn af
nær þeirra væri sunnan von og reið hann þá ofan til
Þóreyjargnúps og ætlaði að sitja þar fyrir þeim Barða þá þeir
riðu sunnan. Hann fór frá bænum í hlíðina og beið þar.

Þenna sama dag riðu þeir Barði sunnan af Tvídægru frá
Heiðarvígum. Þeir voru sex saman og allir sárir mjög.

Og er þeir komu fram fyrir bæinn þá mælti Barði: "Maður er
þar uppi í hlíðinni, mikill, með vopnum eða hvern kennið þér
þar?"

Þeir sögðust eigi vita hver var.

Barði mælti: "Það hygg eg," sagði hann, "að þar sé Grettir
Ásmundarson og ef svo er þá mun hann vilja oss finna. Get eg
honum hafa mislíkað er hann hefir ekki farið með oss en mér
þykir vér nú ekki vel við látnir ef hann gerir nokkura óvissu
af sér. Mun eg nú senda eftir mönnum heim til Þóreyjargnúps
og eiga ekki undir ójafnaði hans."

Þeir segja það allráðlegt og svo gerðu þeir. Síðan riðu þeir
Barði veg sinn. Grettir sá ferð þeirra og sneri þegar fyrir
þá og er þeir fundust heilsa hvorir öðrum. Grettir spurði að
tíðindum en Barði segir ófelmtlega slík sem voru. Grettir
spurði hvað manna væri í ferð með honum. Barði kvað þar vera
bræður sína og Eyjólf mág sinn.

"Af þér hefir þú rekið ámælið nú," sagði Grettir, "enda er nú
og næst að við reynum með okkur hvor hér má meira."

Barði mælti: "Legið hafa mér andvirki nær garði en að berjast
við þig fyrir sakleysi og þykist eg nú hafa rekið það af
mér."

Grettir svarar: "Bleyðast þykir mér þú Barði," sagði Grettir,
"ef þú þorir eigi að berjast við mig."

"Kalla þú það sem vilt," segir Barði, "en í öðrum stað vildi
eg að þú kæmir fram ójafnaði þínum en við mig. Er það eigi
ólíklegt því að nú gengur úr hófi offors þitt."

Gretti þóttu illar spár hans og efar nú fyrir sér hvort hann
skyldi ráða til einhvers þeirra og sýnist honum það
óforsjálegt er þeir voru sex en hann einn. Og í því bili komu
menn heiman frá Þóreyjargnúpi til liðs við þá Barða. Lætur
Grettir þá dragast sundur með þeim og snýr til hests síns en
Barði og hans félagar fóru leiðar sinnar og varð ekki af
kveðjum með þeim að skilnaði. Ekki áttust þeir Barði og
Grettir fleira við svo þess sé getið.

Svo hefir Grettir sagt að hann þóttist öruggur til vígs við
flesta menn þó að þrír væru saman en hann mundi eigi flýja
fyrir fjórum að óreyndu en því að eins berjast við fleiri
nema ætti hann hendur sínar að verja sem segir í þessari
vísu:

Treysti eg mér við, Mistar

mótkennandi, þrenna,

hvað er í Hildar veðri

heiftminnigt skal vinna.

Vil eg eigi fleiri en fjórum

fársætöndum mæta

að gnýfengnum Gungnis

gráð ef eg skal ráða.

Eftir skilnað þeirra Barða fór Grettir aftur til Bjargs. Þá
þótti Gretti mikið mein er hann mátti hvergi prófa afl sitt
og fréttist fyrir ef nokkuð væri það er hann mætti við fást.