Gr ch. 30

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorbjörn hét maður er bjó á Þóroddsstöðum í Hrútafirði. Hann
var son Arnórs heynefs Þóroddssonar er numið hafði Hrútafjörð
þeim megin til móts við Bakka. Þorbjörn var allra manna
sterkastur. Hann var kallaður öxnamegin. Þóroddur hét bróðir
hans. Hann var kallaður drápustúfur. Móðir þeirra var Gerður
dóttir Böðvars úr Böðvarshólum.

Þorbjörn var garpur mikill og hafði mannmargt með sér. Hann
var til þess tekinn að honum var verra til hjóna en öðrum
mönnum og galt nær öngum manni kaup. Ekki þótti hann dæll
maður.

Þorbjörn hét frændi hans og var kallaður ferðalangur. Hann
var siglingamaður og áttu þeir nafnar félag saman. Var hann á
Þóroddsstöðum jafnan og þótti hann lítið bæta um fyrir
Þorbirni. Hann var tilfyndinn og fór með dáruskap til ýmsra
manna.

Þórir hét maður, son Þorkels á Borðeyri. Þórir bjó fyrst á
Melum í Hrútafirði. Hans dóttir var Helga er Sleitu-Helgi
fékk. En eftir vígið á Fagrabrekku réðst Þórir suður í
Haukadal og bjó á Skarði en seldi landið á Melum Þórhalli
Gamlasyni Vínlendingi. Hans son var Gamli er átti Rannveigu
dóttur Ásmundar hærulangs, systur Grettis. Þau bjuggu í þenna
tíma á Melum og áttu gott ráð.

Þórir á Skarði átti tvo sonu. Hét annar Gunnar en annar
Þorgeir. Þeir voru efnilegir menn og höfðu þeir þá tekið við
búi eftir föður sinn en þó voru þeir jafnan með Þorbirni
öxnamegin. Þeir gerðust offorsfullir.

Þetta sumar sem nú var frá sagt riðu þeir Kormákur og Þorgils
og Narfi frændi þeirra suður til Norðurárdals að erindum
sínum. Oddur ómagaskáld var og í ferð með þeim. Var þá batnað
stirðleikans er hann hafði fengið á hestaþinginu. Og meðan
þeir voru fyrir sunnan heiðina fór Grettir heiman frá Bjargi
og með honum tveir húskarlar Atla. Þeir riðu yfir til
Búrfells og þaðan yfir hálsinn til Hrútafjarðar og komu til
Mela um kveldið. Þrjár nætur voru þeir þar. Þau Rannveig og
Gamli tóku allvel við Gretti og buðu honum með sér að vera en
hann vildi heim ríða. Þá frétti Grettir að þeir Kormákur voru
sunnan komnir og höfðu gist í Tungu um nóttina.

Grettir bjóst snemma frá Melum. Gamli bauð honum menn til
fylgdar. Grímur hét bróðir Gamla. Hann var allra manna
hvatastur. Hann reið með Gretti við annan mann. Þeir voru
fimm saman, riðu uns þar til er þeir komu á Hrútafjarðarháls
vestur frá Búrfelli. Þar stendur steinn mikill er kallaður er
Grettishaf. Hann fékkst við lengi um daginn að hefja steininn
og dvaldi svo þar til er þeir Kormákur komu. Grettir sneri
til móts við þá og hlupu af baki hvorirtveggju. Grettir sagði
að frjálsmannlegra væri nú að höggva sem stærst heldur en
berjast með stöfum sem förumenn. Kormákur bað þá verða við
mannlega og duga sem best.

Eftir það hlupust þeir að og börðust. Grettir var fremstur af
sínum mönnum og bað þá geyma að eigi væri gengið að baki
honum. Sóttust þeir um hríð og urðu hvorirtveggja sárir.

Þorbjörn öxnamegin hafði riðið þenna dag yfir háls til
Búrfells og er þeir riðu aftur sér hann fundinn. Þar var þá
með honum Þorbjörn ferðalangur og Gunnar og Þorgeir
Þórissynir og Þóroddur drápustúfur. Og er þeir komu að heitir
Þorbjörn á sína menn til meðalgöngu. Hinir voru svo ákafir að
þeir gátu ekki að gert. Grettir ruddist um fast. Þeir voru
fyrir honum Þórissynir og féllu báðir senn er hann hratt þeim
frá sér. Þeir urðu óðir mjög við það svo að Gunnar hjó
húskarl Atla banahögg. Og er Þorbjörn sá það biður hann þá
skilja. Kvaðst hann skyldu þeim lið veita er hans orð vildu
rækja. Þá voru farnir tveir húskarlar Kormáks. Þá sá Grettir
að varla mundi duga ef Þorbjörn réðist í lið með þeim og því
lætur hann verða upp gefinn bardagann. Allir voru þeir sárir
sem á fundinum höfðu verið. Illa þótti Gretti er þeir voru
skildir. Eftir það riðu þeir heim hvorirtveggju. Ekki sættust
þeir á mál þessi.

Þorbjörn ferðalangur gerði að þessu mikið kalls. Þá tók að
versna með þeim Bjargsmönnum og Þorbirni öxnamegin svo af því
gerðist fullur fjandskapur sem síðar kom fram. Öngvar bætur
voru Atla boðnar fyrir húskarl sinn. Eigi lét hann sem hann
vissi það. Grettir sat á Bjargi fram til tvímánaðar. Ekki er
sagt að þeir fyndust Kormákur síðan svo þess sé getið.