Gr ch. 29

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Um sumarið var lagið hestaþing fjölmennt á Langafit ofan frá
Reykjum. Kom þar margt manna. Atli að Bjargi átti hest góðan,
móálóttan, af Kengálu kyni. Höfðu þeir feðgar mætur miklar á
hestinum. Þeir bræður Kormákur og Þorgils á Mel áttu brúnan
öruggan hest til vígs. Þeir skyldu etja saman og Atli frá
Bjargi. Margir voru þar aðrir góðir hestar.

Oddur ómagaskáld frændi Kormáks skyldi fylgja hesti þeirra
frænda sinna um daginn. Oddur gerðist sterkur maður og lét um
sig mikið, ódæll og ófyrirleitinn. Grettir spurði Atla bróður
sinn hver fylgja skyldi hans hesti.

"Eigi er mér það svo glöggt," sagði hann.

"Viltu að eg standi hjá?" sagði Grettir.

"Vertu vel stilltur þá frændi," sagði Atli, "því að hér er
við metnaðarmenn um að eiga."

"Gjaldi þeir sjálfir ofstopa síns," sagði Grettir, "ef þeir
hafa hann eigi í hófi."

Nú eru hestarnir fram leiddir en hrossin stóðu framarlega á
árbakkanum og voru bundin saman. Hylur mikill var fyrir
framan bakkann. Hestarnir bitust allvel og var það hin mesta
skemmtan. Oddur fylgdi með kappi en Grettir lét hefjast við
og tók í taglið annarri hendi en hélt með annarri stafnum er
hann keyrði með hestinn. Oddur stóð framarlega hjá sínum
hesti og eigi traust að hann styngi eigi hest Atla af takinu.
Eigi lét Grettir sem hann sæi það. Bárust hestarnir fram að
ánni. Þá stingur Oddur stafinum til Grettis og kom á
herðarblaðið því að Grettir horfði öxlinni að honum. Það var
mikið tilræði svo að undan hljóp holdið en lítt skeindist
Grettir. Í því bili risu hestarnir hátt upp. Grettir hljóp
undir hömina á hesti sínum en rak stafinn á síðu Oddi svo
hart að þrjú rifin brotnuðu í honum en Oddur hraut út á
hylinn og svo hestur hans og hrossin öll þau er bundin voru.
Var þá lagist til hans og dreginn af ánni.

Þá var óp mikið gert að þessu. Þeir Kormákur hlupu til vopna
en Bjargsmenn í öðrum stað. En er það sáu Hrútfirðingar og
Vatnsnesmenn gengu þeir í milli og urðu þeir þá skildir og
fóru heim og höfðu hvorir ill heit við aðra og sátu þó um
kyrrt um hríð. Atli var fátalaður um þetta en Grettir var
heldur ósvífur og kvað þá finnast skyldu annan tíma ef hann
mætti ráða.