Gr ch. 27

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorgils bjó þá á Reykjahólum. Hann var son Ara Mássonar,
Atlasonar hins rauða, Úlfssonar hins skjálga er nam
Reykjanes. Móðir Þorgils Arasonar var Þorgerður dóttir Álfs
úr Dölum. Önnur dóttir Álfs var Þórelfur, móðir Þorgeirs
Hávarssonar. Átti Þorgeir þar traust mikið fyrir frændsemis
sakir því að Þorgils var mestur höfðingi í
Vestfirðingafjórðungi. Hann var svo mikill þegnskaparmaður að
hann gaf hverjum frjálsum manni mat svo lengi sem þiggja
vildi. Varð af þessu jafnan fjölmennt á Reykjahólum. Hafði
Þorgils rausn mikla af búnaði sínum. Hann var góðgjarn maður
og forvitri. Þorgeir var með Þorgilsi á vetrum en fór á
Strandir á sumrum.

Eftir víg Þorgils Mákssonar fór Þorgeir á Reykjahóla og sagði
Þorgils þessi tíðindi.

Þorgils sagði honum þar vist til reiðu hjá sér "en það hygg
eg," sagði hann, "að þeir verði þungir í eftirmálinu en eg er
ófús að auka vandræðum. Nú mun eg senda mann til Þorsteins og
bjóða fébætur fyrir víg Þorgils en ef hann vill eigi sættum
taka þá mun eg þetta mál ekki með kappi verja."

Þorgeir kvaðst hans forsjá hlíta mundu.

Um haustið sendi Þorgils mann til Þorsteins Kuggasonar að
leita um sættir en hann var þver í því að taka fé fyrir
vígsmálið við Þorgils en um önnur víg kvaðst hann gera mundu
eftir skynsamra manna tillögum. Og er Þorgils frétti þetta
kallar hann Þorgeir á tal við sig og spyr hver liðveisla
honum þætti sér þá hallkvæmust. Þorgeir kvaðst helst utan
fara ef hann yrði sekur. Þorgils sagði að þessa mundi
freistað verða.

Skip stóð uppi í Norðurá í Borgarfirði. Í því skipi keypti
Þorgils á laun far til handa þeim fóstbræðrum. Leið svo af
veturinn.

Þorgils frétti að þeir Þorsteinn fjölmenntu mjög til alþingis
og sátu í Ljárskógum. Því frestaði hann heiman að ríða að
hann vildi að þeir Þorsteinn væru undan suður riðnir þá er
hann kæmi vestan og svo varð. Reið Þorgils suður og þeir
fóstbræður með honum. Í þessi ferð drap Þorgeir Böggul-Torfa
að Márskeldu. Þá drap hann þá Skúf og Bjarna í Hundadal.

Svo segir Þormóður í Þorgeirsdrápu:

Kapp lét höldr með heppni,

hríð gerðist þá sverða,

hrátt gat hrafn að slíta

hold, Máks syni goldið.

Enn var vogs að vígi

viggríðandi síðan,

kænn bar greipr að gunni

gjarna, Skúfs og Bjarna.

Þorgils sættist þar þegar á vígin Skúfs og Bjarna þar í
dalinum og dvaldist honum lengur en hann hafði áður ætlað.
Fór Þorgeir til skips en Þorgils til þings og kom eigi fyrr
en gengið var til dóma.

Þá bauð Ásmundur hærulangur til varna um vígsmálið Þorgils
Mákssonar. Þorgils gekk að dóminum og bauð fébætur fyrir
vígið ef Þorgeir yrði þá sýkn. Hann leitaði til varna í
málinu hvort þeir ættu eigi allan veiðiskap frjálsan á
almenningum. Var þá lögmaður að spurður hvort þetta væri
lögvörn. Skafti var þá lögmaður og fylgdi hann Ásmundi fyrir
frændsemis sakir. Sagði hann að það væru lög ef þeir væru
jafnir menn en sagði að fyrr ættu að taka bændur en
einhleypingar. Ásmundur sagði að Þorgils hefði boðið þeim
fóstbræðrum jafnaðarskipti á þeim hvalnum hinum óskorna þá er
þeir komu til, og var þá lokið þeirri vörn. Gengu þeir
Þorsteinn og frændur hans þá að með kappi og létu sér ekki
annað líka en Þorgeir væri sekur ger. Sá Þorgils að þá varð
annaðhvort að gera að ganga að með fjölmenni, en þó óvíst
hvað í aflaðist, eða láta þá fara fram sem þeim líkaði. Og
við það að Þorgeiri var í skip komið leiddi Þorgils hjá sér
málið. Var Þorgeir sekur ger en fyrir Þormóð voru teknar
fébætur og skyldi hann sýkn vera.

Þeir Ásmundur og Þorsteinn þóttu mikið vaxa af þessu
eftirmáli. Riðu menn þá heim af þinginu. Töluðu sumir menn að
Þorgils hefði lítt fylgt málinu en hann gaf sér fátt að því
og lét hvern tala hér um slíkt er vildi.

En er Þorgeir frétti sekt sína sagði hann svo: "Það mundi eg
vilja að þeir er mig hafa sekan gert hefðu þessa full gjöld
áður lýkur ef eg mætti ráða."

Gautur hét maður og var kallaður Sleituson. Hann var frændi
Þorgils Mákssonar. Gautur var ráðinn í skip þetta er Þorgeir
skyldi sigla í. Hann ýfðist við Þorgeir og lét ófrýnlega. En
er kaupmenn fundu það þótti þeim ekki einsætt að þeir færu í
einu skipi. Þorgeir sagðist eigi hirða hversu Gautur léti
síga brýnnar en þó var það til ráðs tekið að Gautur réðst úr
skipinu og fór norður til sveita. Varð eigi að með þeim
Þorgeiri að því sinni en þó reis af þessu sundurþykki með
þeim sem síðar bar raun á.