Gr ch. 23

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Það var einn dag er Grettir og Arnbjörn gengu úti um stræti
að skemmta sér, og er þeir komu fram fyrir garðshlið nokkuð
hljóp maður fram úr garðshliðinu með reidda öxi og hjó til
Grettis tveim höndum. Hann varði einskis um þetta og gekk
undan seint. Arnbjörn gat séð manninn, þreif til Grettis og
hratt honum áfram svo hart að hann féll á kné. Öxin kom á
herðarblaðið og renndi undir höndina. Var það mikið sár.
Grettir snaraðist við fast, brá saxinu. Hann kenndi að þar
var kominn Hjarrandi. Öxin stóð föst í strætinu og varð honum
seint að sér að kippa. Og í því hjó Grettir til Hjarranda og
kom á höndina uppi við öxl svo af tók. Þá hlupu að
fylgdarmenn Hjarranda fimm saman. Sló þá í bardaga með þeim.
Urðu skjótt umskipti. Drápu þeir Grettir og Arnbjörn þá fimm
er með Hjarranda voru en einn komst undan og sá fór þegar á
fund jarls og sagði honum þessi tíðindi.

Jarl varð afar reiður er hann frétti þetta og stefndi þing
annan dag eftir. Kom Þorfinnur á þingið.

Bar jarl sakir á hendur Gretti um vígin en hann gekk við og
sagðist hann hafa átt hendur sínar að verja.

"Mun eg og hafa merki á mér," sagði Grettir. "Hefði eg bana
af fengið ef Arnbjörn hefði eigi borgið mér."

Jarl segir að það var illa er hann var eigi drepinn "mun það
verða margs manns bani ef þú lifir."

Þá var til jarls kominn Bersi Skáld-Torfuson, félagi Grettis
og vin. Gengu þeir Þorfinnur fyrir jarl og báðu griða til
handa Gretti og buðu að jarl skyldi einn dæma um þetta mál
þegar Grettir hefir grið og landsvist. Jarl var tregur í öllu
sáttmáli en lét þó leiðast eftir bænastað þeirra. Var þá
komið á griðum til vors fyrir hönd Grettis en þó vildi jarl
eigi sættast fyrr en við væri Gunnar, bróðir þeirra Bjarnar
og Hjarranda. Gunnar var garðsbóndi í Túnsbergi.

Um vorið stefndi jarl þeim Gretti og Þorfinni austur til
Túnsbergs því að hann ætlaði þar að vera meðan mest aðsigling
var austur þar. Fóru þeir þá austur þangað. Var jarl þar
fyrir í bænum er þeir komu austur.

Grettir fann þar Þorstein drómund bróður sinn. Tók hann við
honum allvel og bauð honum til sín. Þorsteinn var þar
garðsbóndi í bænum. Sagði Grettir honum af málum sínum og tók
Þorsteinn vel undir en bað hann vera varan um sig fyrir
Gunnari. Leið nú svo fram á vorið.