Gr ch. 3

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þá voru fyrir vestan haf margir ágætir menn þeir sem flúið
höfðu óðul sín úr Noregi fyrir Haraldi konungi því að hann
gerði alla útlæga, þá sem í móti honum höfðu barist, og tók
undir sig eignir þeirra.

Þá er Önundur var gróinn sára sinna fóru þeir frændur tíu í
móts við Geirmund heljarskinn, því að hann var þá frægastur
af víkingum fyrir vestan haf, og spurðu hvort hann vildi ekki
leita aftur til ríkis þess er hann átti á Hörðalandi og buðu
honum fylgd sína. Þóttust þeir eiga eftir eignum sínum að sjá
því að Önundur var stórættaður og ríkur. Geirmundur kvað þá
orðinn svo mikinn styrk Haralds konungs að honum þótti það
lítil von að þeir fengju þar sæmdir með hernaði að menn fengu
þá ósigur er að var dreginn allur landslýður, og kveðst eigi
nenna að gerast konungsþræll og biðja þess er hann átti áður
sjálfur, kveðst heldur mundu leita sér annarra forráða. Var
hann þá og af æskuskeiði. Fóru þeir Önundur aftur til
Suðureyja og hittu þar marga vini sína.

Ófeigur hét maður og var kallaður grettir. Hann var son
Einars Ölvissonar barnakarls. Hann var bróðir Óleifs breiðs,
föður Þormóðar skafta. Steinólfur var og sonur Ölvis
barnakarls, faðir Unu er átti Þorbjörn laxakarl. Steinmóður
var enn son Ölvis barnakarls, faðir Konals, föður Álfdísar
hinnar barreysku. Son Konals var Steinmóður, faðir Halldóru
er átti Eilífur son Ketils hins einhenda. Ófeigur grettir
átti Ásnýju Vestarsdóttur Hængssonar. Ásmundur skegglaus og
Ásbjörn voru synir Ófeigs grettis en dætur hans voru þær
Aldís, Æsa og Ásvör.

Ófeigur hafði stokkið um haf vestur fyrir ófriði Haralds
konungs svo og Þormóður skafti frændi hans og höfðu með sér
skuldalið sitt. Þeir herjuðu víða fyrir vestan haf.

Þrándur og Önundur tréfótur ætluðu til Írlands vestur á fund
Eyvindar austmanns, bróður Þrándar. Hann hafði landvörn fyrir
Írlandi. Móðir Eyvindar var Hlíf, dóttir Hrólfs Ingjaldssonar
Fróðasonar konungs, en móðir Þrándar var Helga dóttir Öndótts
kráku.

Björn var faðir Þrándar og Eyvindar, son Hrólfs frá Ám. Hann
stökk úr Gautlandi fyrir það að hann brenndi inni Sigfast,
mág Sölva konungs. Síðan hafði hann farið til Noregs um
sumarið og var með Grími hersi um veturinn, syni Kolbjarnar
sneypis. Hann vildi myrða Björn til fjár. Þaðan fór Björn til
Öndótts kráku er bjó í Hvinisfirði á Ögðum. Hann tók vel við
Birni og var hann með honum á vetrum en herjaði á sumrum þar
til er Hlíf kona hans lést. Eftir það gifti Öndóttur Helgu
dóttur sína Birni og lét Björn þá enn af herförum.

Eyvindur hafði þá tekið við herskipum föður síns og var nú
orðinn höfðingi mikill fyrir vestan haf. Hann átti Raförtu
dóttur Kjarvals Írakonungs.

En er þeir Þrándur og Önundur komu í Suðureyjar fundu þeir þá
Ófeig gretti og Þormóð skafta og gerðist með þeim vinátta
mikil því að hver þóttist annan úr helju heimtan hafa, þann
er eftir hafði verið í Noregi meðan ófriður var sem mestur.

Önundur var hljóður mjög. Og er Þrándur fann það spurði hann
eftir hvað honum bjó í skapi.

Önundur svaraði og kvað vísu:

Glatt erat mér síð mættum,

mart hremmir til snemma,

oss stóð geigr af gýgi

galdrs, élþrumu, skjaldar.

Hykk að þegnum þykki,

það er mest, koma flestum,

oss til yndis missu

einhlítt, til mín lítið.

Þrándur kvað hann þar mundu þykja röskvan mann sem hann væri
"er þér sá til að staðfesta ráð þitt og kvænast. Skal eg og
leggja orð mín til og liðsinni ef eg veit hvar þú hefir hug
á."

Önundur kvað honum drengilega fara en kvað kvonföngin horft
hafa vænna þau er slægur sé til.

Þrándur svarar: "Ófeigur á dóttur er Æsa heitir. Megum við
þar til leita ef þú vilt."

Önundur lést það og vilja.

Síðan töluðu þeir þetta við Ófeig. Hann svarar vel og kveðst
vita að maður var stórættaður og ríkur að lausafé "en jarðir
hans legg eg ódýrt. Þykir mér hann og eigi heill til ganga en
dóttir mín er barn að aldri."

Þrándur kvað Önund röskvara en marga þá er heilfættir væru.
Og með liðveislu Þrándar var þessu keypt og skyldi Ófeigur
gefa dóttur sinni heiman lausafé því að jarðir þær sem í
Noregi voru vildu hvorigir fé kaupa.

Litlu síðar fékk Þrándur dóttur Þormóðar skafta. Skyldu þær
sitja í festum þrjá vetur. Síðan fóru þeir í hernað á sumrum
en voru í Barreyjum á vetrum.