Gísl ch. 34

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er Gísli heima það sumar og er nú kyrrt. Síðan kemur
sumarnótt síðasta. Þá er þess getið að Gísli mátti ekki sofa
og ekki þeirra þriggja. Veðri var þann veg farið að var á
logn mikið; hélufall var og mikið. Þá kveðst Gísli vilja fara
frá húsum og til fylgsnis síns suður undir kleifarnar og vita
ef hann mætti sofna. Nú fara þau öll og eru þær í kyrtlum og
draga kyrtlarnir döggslóðina. Gísli hafði kefli og reist á
rúnir og falla niður spænirnir.

Þau koma til fylgsnisins. Hann leggst niður og vill vita ef
hann gæti sofið en þær vaka. Rennur á hann svefnhöfgi, og
dreymir hann að fuglar kæmi í húsið er læmingjar heita, þeir
eru meiri en rjúpkerar og létu illilega of höfðu volkast í
roðru og blóði.

Þá spurði Auður hvað hann hafði dreymt. "Nú voru enn eigi
svefnfarir góðar."

Gísli kvað vísu:

38

Mér bar hljóm í heimi,

hör-Bil, þás vit skilðumk,

skekkik dverga drykkju,

dreyra sals fyr eyru;

ok hjörraddar hlýddi

heggr rjúpkera tveggja,

koma mun dals á drengi

dögg, læmingja höggvi.

Og er þetta er tíðinda heyra þau mannamál og er Eyjólfur þar
kominn við hinn fimmtánda mann og hafa áður komið til húss og
sjá döggslóðina sem vísað væri til. Og er þau verða vör við
mennina, ganga þau upp á kleifarnar þar sem vígi er best og
hefur hvor þeirra þusl í hendi mikla. Þeir Eyjólfur ganga að
neðan.

Hann mælti þá við Gísla: "Hitt er nú ráð að fara eigi undan
lengra og láta þig eigi elta sem huglausa menn því að þú ert
kallaður fullhugi mikill. Hefur nú orðið langt funda á milli
og það mundum vér vilja að sjá væri hinn efsti."

Gísli svarar: "Sæk þú að karlmannlega fyrir því að eg skal
ekki lengra undan fara. Er það og þín skylda mest að sækja
fyrstur að mér því að þú átt sakir við mig meiri en aðrir
menn, þeir sem hér eru í för."

"Eg mun það ekki undir þér eiga," segir Eyjólfur, "að skipta
liði mínu sem mér líkar."

"Það var og líkara," segir Gísli, "að grey þitt mundi eigi
þora við mig vopnum að skipta."

Eyjólfur mælti þá til Njósnar-Helga: "Það væri nú frægð
mikil, að þú réðir fyrstur upp á kleifarnar að Gísla og mundi
það ágæti lengi upp vera.

"Oft hef eg það reynt," segir Helgi, "að þú vilt aðra hafa
fyrir þér oftast þar er nokkur raun er að en fyrir því að þú
eggjar svo ákaflega þá skal eg til ráða en þú fylg mér
drengilega og gakk næst mér ef þú ert eigi með öllu blauður."

Helgi ræður nú til þar sem honum þykir vænst og hefur í hendi
öxi mikla. Gísli var svo búinn að hann hafði í hendi öxi og
gyrður sverði og skjöld á hlið; hann var í kufli gráum og
hafði gyrt að sér með reipi. Nú skopar Helgi skeið og hleypur
upp á kleifarnar að Gísla. Hann snarar í móti Helga og reiðir
upp sverðið og rekur á lendarnar svo að í sundur tók manninn
í miðju og fellur sér hvor hluturinn ofan fyrir kleifarnar.
Eyjólfur komst upp annars staðar og kom þar Auður í móti
honum og lýstur á hönd honum með lurki svo að úr dró allt
aflið úr og hratar hann ofan aftur.

Þá mælti Gísli: "Það vissi eg fyrir löngu að eg var vel
kvæntur en þó vissi eg eigi að eg væri svo vel kvæntur sem eg
er. En minna lið veittir þú mér nú en þú mundir vilja eða þú
ætlaðir, þó að tilræðið væri gott, því að eina leið mundu
þeir nú hafa farið báðir."