Gísl ch. 33

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Líður nú svo sumarið að Gísli er í jarðhúsum sínum og er var
um sig og ætlar hann nú ekki í brott. Þykir honum nú fokið
vera í öll skjól; nú eru og liðnir draumavetur hans
gervallir.

Það ber enn til einhverja nótt um sumarið að Gísli lætur illa
í svefni. En er hann vaknar spyr Auður hvað hann hefði
dreymt.

Hann segir að nú kom að honum draumkonan sú hin verri og
mælti svo: "Nú skal eg því öllu bregða er hin betri
draumkonan mælti við þig og skal eg þess ráðandi að þér skal
þess ekki að gagni verða er hún hefur mælt."

Þá kvað Gísli vísu:

28

Skuluða it, kvað skorða

skapkers, saman verja

svá hefr ykkr til ekka

eitr góðmunar leitat;

allvaldr hefir aldar

erlendis þik sendan

einn ór yðru ranni

annan heim at kanna.

"Það dreymdi mig enn," sagði Gísli, "að sjá kona kom til mín
og bakk á höfuð mér dreyruga húfu og þó áður höfuð mitt í
blóði og jós á mig allan svo að eg varð alblóðugur."

Gísli kvað vísu:

29

Hugðak þvá mér Þrúði

þremja hlunns ór brunni

Óðins elda lauðri

auðs mína skör rauða

ok hyrkneyfa hreifa

hönd væri því bandi

báls í benja éli

blóðrauð vala slóðar.

Og enn kvað hann:

30

Hugðak geymi-Göndul

gunnelda mér flada

of rakskorinn reikar

rúf dreyrugri húfu,

væri hendr á henni

í hjörregni þvegnar;

svá vakði mik Sága

saums ór mínum draumi.

Nú gerðist svo mikið um drauma Gísla að hann gerir svo
myrkhræddan að hann þorir hvergi einn saman að vera og þegar
hann leggur sín augu saman þá sýnist honum hin sama kona. Það
var enn eina nótt að Gísli lét raunlítt í svefni. Auður
spurði hvað fyrir hann bæri.

"Það dreymdi mig," segir Gísli, "að menn kæmu að oss og væri
Eyjólfur í för og margt annarra manna og hittumst vér og
vissi eg að áburðir urðu með oss. Einn þeirra fór fyrstur,
grenjandi mjög og þóttist eg höggva hann sundur í miðju og
þótti mér vera á honum vargs höfuð. Þá sóttu margir að mér;
eg þóttist hafa skjöldinn í hendi mér og verjast lengi."

Gísli kvað þá vísu:

31

Vissak fjandr at fundi,

fekk innan lið minna,

ár þótt eigi værak

andaðr, at mér standa,

gætinn vér, en væri

valtafn í mun hrafni,

fríðr í fögru blóði

faðmr þínn roðinn mínu.

Og enn kvað hann:

32

Máttut skildi skaldi,

skjöldr kom mér að haldi,

gátum hug, við hneiti,

hjör gellanda bella,

áðr an mik þeirs mínu

munu aldrlagi valda,

gnýr var hjörs að heyra

hár, ofrliði báru.

Og enn kvað hann:

33

Sték of einn, áðr ynni

árflognis mik sáran,

hrælækjar gafk hauki

huggendr, munins tuggu;

sneið at sínu ráði

sverðs egg í tvau leggi,

missti menja lestir,

mannsbót var þat, fóta.

Nú líður á haustið og minnkar ekki draumana og heldur er
vaxandi gangur að þeim. Það var eina nótt er Gísli lét enn
illa í svefni. Auður spurði þá enn hvað fyrir hann bæri.
Gísli kvað vísu:

34

Hugðak blóð of báðar,

benvíðis, mér síður,

þann höfum vér at vinna

vílsinn, ofan rinna;

slíkt dreymir mik, seima,

sekt emk við her nekkvat,

bíðum brodda hríðar,

ber-Lofn, es ek sofna.

Og enn kvað hann vísu:

35

Hugðak blóð of báðar,

baug-Hlín, gnáar mínar

herðar hvössu sverði

hrænets regin setja

ok valnæra væri,

Vár, af miklu fári,

líkn reynum svá, lauka,

lífs vánir mér gránar.

Og enn kvað hann:

36

Hugðak hlífar flagða

hristendr af mér kvista

stór fingum ben, brynju

báðar hendr með vendi;

enn fyr mækis munni

minn hugðak, Syn tvinna,

oss gein hjörr of hjassa,

hjalmstofn ofan klofna.

Og enn kvað hann vísu:

37

Hugðak Sjöfn í svefni

silfrbands of mér standa

gerðr hafði sú gerðu;

grátandi, brá váta,

ok eld-Njörun öldu

allskyndila byndi,

hvat hyggr mér, en mæra,

mín sár, und því váru?