Gísl ch. 32

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Síðan gengur hún út og til móts við Gísla og segir honum:
"Fóstra mín er nú vitlaus orðin og vill svíkja þig."

Gísli mælti: "Ger þú þér gott í hug því að eigi mun mér það
að fjörlesti verða að Auður blekki mig," og kvað vísu:

27

Segja menn, at manni

mjöð-Hlín hafi sínum,

fjarðar elgs, of folgit

fleyvangs hugi ranga;

en grjótöluns grátna

golffit vitum sitja;

hykkat hælibrekku

hrannlogs at því sanna.

Eftir þetta fer mærin heim og segir ekki hvert hún hefur
farið.

Eyjólfur hefur þá talið silfrið en Auður mælti: "Í engan stað
er féð minna eða verra en þú hefur sagt. Og mun þér nú þykja
eg heimilt eiga að gera af slíkt er mér sýnist."

Eyjólfur tekur því glaðlega og bað hana að vísu gera af slíkt
er hún vill.

Auður tekur nú féð og lætur koma í einn stóran sjóð, stendur
hún síðan upp og rekur sjóðinn með silfrinu á nasir Eyjólfi
svo að þegar stekkur blóð um hann allan og mælti: "Haf nú
þetta fyrir auðtryggi þína og hvert ógagn með. Engin von var
þér þess að eg myndi selja bónda minn í hendur illmenni þínu.
Haf nú þetta og með bæði skömm og klæki. Skaltu það muna,
vesall maður, meðan þú lifir að kona hefur barið þig. En þú
munt ekki að heldur fá það er þú vildir."

Þá mælti Eyjólfur: "Hafið hendur á hundinum og drepi, þó að
blauður sé."

Hávarður tekur þá til orða: "Þó er för vor helsti ill þó að
vér vinnum eigi þetta níðingsverk og standi menn upp og láti
hann eigi þessu ná."

Eyjólfur mælti: "Satt er hið fornkveðna; án er ills gengis
nema heiman hafi."

Hávarður var vinsæll maður og voru margir búnir að veita
honum lið til þessa en í annan stað að firra Eyjólf óhappi og
verður hann nú svo búið að hafa og fer á brott við þetta.

En áður en Hávarður gengi út mælti Auður: "Ekki mun sannlegt
að halda skuld þeirri er Gísli á að gjalda þér og er hér
fingurgull er eg vil að þú hafir."

"Ekki myndi eg þetta þó heimt hafa," segir Hávarður.

"Eg vil nú þó gjalda," segir Auður.

Hún gaf honum þó raunar gullið fyrir liðveislu sína. Hávarður
fékk sér hest og fer suður á Strönd til Gests Oddleifssonar
og vill eigi lengur vera með Eyjólfi. Eyjólfur fer heim í
Otradal og unir illa sinni ferð enda þótti mönnum þessi ferð
hin hæðilegasta.