Gísl ch. 31

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Frá því er sagt einhverju sinni að Helgi var enn sendur á
njósn í Geirþjófsfjörð og þykir mönnum áræðilegt að Gísli
muni þar. Sá maður fer með honum er Hávarður hét. Hann hafði
komið út um sumarið áður og var frændi gests Oddleifssonar.
Þeir voru sendir í skóga að höggva efnitré en þó að þetta
væri yfirbragð á þeirra ferð þá bjó þó hitt undir að þeir
skyldu leita að Gísla og vita ef þeir fyndu fylgsni Gísla. Og
einn dag að kveldi sjá þeir eld í kleifunum fyrir sunnan ána.
Það var um dagsetursskeið og niðmyrkur sem mest.

Þá spyr Hávarður Helga hvað þá sé til ráðs, "og muntu," segir
hann, "vera þessu vanari en eg."

"Einn mun á ger," segir Helgi, "að hlaða hér vörðu á holi
þessum er nú stöndum við á og mun þá finnast er ljós dagur er
og sér héðan frá vörðunni til kleifanna er skammt er að sjá."

Þetta taka þeir til ráðs. Og er þeir hafa hlaðið vörðuna
sagði Hávarður sig syfja svo að hann kveðst ekki mega annað
en sofa. Hann gerir svo. En Helgi vakir og hleður það sem
ógert var að vörðunni. Og er hann hafði því lokið þá vaknar
Hávarður og biður Helga þá sofa en hann kveðst vaka mundu. Og
Helgi sefur um hríð. Og á meðan hann sefur tekur Hávarður til
verks og ber á brott vörðuna alla og sér hvern steininn í
náttmyrkrinu. Og er hann hefur það gert þá tekur hann stein
einn mikinn og keyrir niður á bergið nærri höfði Helga svo að
jörðin bifaðist við. Og þá sprettur Helgi upp og verður
lafhræddur og felmtsfullur og spurði hverju gegndi.

Hávarður sagði: "Maður er í skóginum og hafa margir slíkir
komið í nótt."

"Það mun Gísli verið hafa," segir Helgi, "og mun hann hafa
orðið var við okkur. Og máttu það skilja, félagi góður,"
segir hann, "að við munum allir lemjast ef á okkur kemur
slíkt grjót. Og er enginn annar á ger en verða á brott sem
skjótast."

Nú rennur Helgi sem fljótast hann má hann en Hávarður gengur
á eftir og biður Helga eigi hlaupa undan sér en Helgi gaf að
því engan gaum og fór sem fætur toguðu. Og að lyktum koma
þeir báðir til skips og stíga þar á og ljósta síðan árum í
sjó og róa sem ákafast og létta eigi fyrr sinni ferð en þeir
koma heim í Otradal og segir Helgi að hann er vís orðinn hvar
Gísli er niður kominn.

Eyjólfur víkst við skjótt og fer þegar við tólfta mann og er
það í för Helgi og Hávarður. Þeir fara til þess er þeir koma
í Geirþjófsfjörð og ganga um alla skóga að leita vörðunnar og
fylgsnis Gísla og fundu hvorugt. Nú spyr Eyjólfur Hávarð hvar
þeir settu vörðuna.

Hann svarar: "Ekki má eg það vita því að bæði var að eg var
svo syfjaður að eg vissi fátt frá mér, enda hlóð Helgi þá
vörðuna er eg svaf. Eig þykir mér örvænt að Gísli hafi orðið
var við okkur og hafi borið brott vörðuna þá er lýsti og við
vorum í brott farnir."

Þá mælti Eyjólfur: "Afauðið verður oss mjög um þetta mál og
munum vér aftur snúa," og svo gera þeir og kveðst Eyjólfur
áður vilja hitta Auði.

Þeir koma nú á bæinn og ganga inn og settist Eyjólfur enn á
tal við Auði.

Hann tekur svo til orðs: "Eg vil eig kaup við þig Auður,"
segir hann, "að þú segir mér til Gísla en eg mun gefa þér
þrjú hundruð silfurs þau sem eg hef tekið til höfuðs honum.
Þú skalt og eigi við vera er vér tökum hann af lífi. Það skal
og fylgja að eg mun fá þér ráðahag þann að öllu sé betri en
sjá hefur verið. Máttu og á það líta," segir hann, "hversu
óhallkvæmt þér verður að liggja í eyðifirði þessum og hljóta
það af óhöppum Gísla og sjá aldrei frændur og nauðleytamenn."

Hún svarar: "Þar þykir mér óvænst um," segir hún, "að vér
verðum um það sátt að þú fáir mér það gjaforð að mér þyki
jafnt við þetta. En þó er það satt sem mælt er að fé er best
eftir feigan og lát mig sjá hvort fé þetta er svo mikið og
frítt sem þú segir."

Hann steypir nú fénu í kné henni og hefur hún hönd í en hann
telur og tjáir fyrir henni. Guðríður, fóstra hennar, tekur að
gráta.