Gísl ch. 29

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Menn hlaupa nú til búðar Hallbjarnar og spyrja hve gegndi. En
þeir göngumennirnir segja að sveinar tveir ungir höfðu komið
í flokk þeirra og segja að þeim kom þetta mjög að óvörum og
kváðust engin deili á þeim vita. Þeir segja þó frá yfirlitum
þeirra og viðurtal þeirra, hvílíkt verið hafði. Börkur þykist
nú vita af orðum þeim er Helgi hafði mælt að synir Vésteins
muni verið hafa. Og eftir þetta gengur hann til fundar við
Gest og ræðst um við hann hversu með skal fara.

Börkur mælti: "Mér er það skyldast allra manna að mæla eftir
Þorkel, mág minn. Þykir oss eigi því ólíkt hafa til borið sem
synir Vésteins muni unnið hafa verið því að eigi vitum vér
annarra manna von, þeirra er sakir hafi átt við Þorkel en
þeir. Nú kann vera að þeir hafi komist brott að sinni. Gef þú
til ráð hversu málið skal upp taka."

Gestur svarar: "Kunna myndi eg mér ráð ef eg hefði vígið
vegið að hafa það undanbragð að málið mætti ónýtt verða ef á
mér yrði haft að nefnast annan veg en eg héti," og letur
Gestur mjög að sökin sé fram höfð.

Það hafa menn fyrir satt að Gestur hafi verið í ráðum með
sveinunum því hann var skyldur þeim að frændsemi. Nú hætta
þeir og falla niður málin. En Þorkell er heygður að fornum
sið og fara menn heim af þinginu og gerist ekki fleira til
tíðinda á því þingi.

Börkur unir nú illa við sína ferð sem þó átti hann stundum
vanda til og hefur þó svo búið mikla sneypu og svívirðing af
þessu máli.

Sveinarnir fara nú uns þeir koma í Geirþjófsfjörð og liggja
úti tíu dægur. Koma þeir til Auðar og er Gísli þar fyrir.
Þeir koma þar um nótt og drepa á dyr. Auður gengur til hurðar
og heilsar þeim og spyr tíðinda en Gísli lá í rekkju sinni og
var þar jarðhús undir niðri og beindi hún raust þegar ef hann
þurfti að varast. þeir segja henni nú víg Þorkels og um hvað
véla var, segja henni og hversu lengi matlausir þeir hafa
verið.

"Eg mun senda ykkur," sagði Auður, "yfir hálsinn í Mosdal til
sona Bjartmars. Skal eg fá ykkur vistir og jartegnir að þeir
skjóti yfir ykkur nokkru skjóli og geri eg því þetta að eg
nenni eigi að kveðja Gísla bjargar við ykkur."

Nú fara sveinarnir í skóg þá er þeir mega eigi finnast og
neyta matar því að þeir höfðu lengi matar misst og leggjast
síðan niður og sofa er þeir voru mettir því að þeir voru mjög
syfjaðir.