Gísl ch. 26

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú sér Ingjaldur að skipið siglir sunnan og mælti: "Skip
siglir þarna og hygg eg að þar muni vera Börkur hinn digri."

"Hvað er þá til ráðs takandi?" sagði Gísli; "eg vil vita
hvort þú ert svo hygginn sem þú ert drengurinn góður."

"Skjótt er til ráða að taka," sagði Ingjaldur, "þó að eg sé
enginn viturleiksmaður; Róum sem ákafast að eynni og göngum
síðan upp á Vaðsteinaberg og verjumst meðan vér megum upp
standa."

"Nú fór sem mig varði," sagði Gísli, "að þú myndir hitta það
ráðið að þú mættir drengurinn af verða sem bestur; en verri
laun sel eg þér þá fyrir liðveisluna en eg hafði ætlað ef þú
skalt fyrir mínar sakir lífið láta. Nú skal það vera aldrei
og skal annað ráð taka. Þú skalt róa að eynni og þrællinn og
ganga upp á bergið og búist að verjast og munu þeir ætla mig
annan manninn er sigla sunnan fyrir nesið. En eg mun skipta
klæðum við þrælinn sem eitt sinn fyrr og mun eg fara á bátinn
með Bóthildi."

Ingjaldur gerði sem Gísli ráðlagði; fannst það eitt á að hann
var hinn reiðasti.

Og er þeir skilja þá mælti Bóthildur: "Hvað er nú til ráðs?"

Gísli kvað vísu:

22

Ráðs leitar nú rítar

ruðr, vekjum mjöð Suðra

skorð, þvít skiljask verðum

skjaldsteins, frá Ingjaldi;

þó munk, hyrs, að hváru

hafa, bláfoldar skafla

snyrtigátt, né sýtik,

snauð, þats mér verðr auðit.

Nú róa þau suður í móti þeim Berki og láta sem ekki væri til
vandræða.

Þá segir Gísli fyrir hversu hátta skal: "Þú skalt segja,"
segir hann, "að hér sé fíflið innan borðs en eg mun sitja í
stafni og herma eftir því og vefja mig vaðnum og vera stundum
utan borðs og láta sem eg má ærilegast og ef nokkur ber þá um
fram mun eg róa sem eg má og leita þess á að sem skjótast
skilji með oss."

Og nú rær hún í móti þeim og þó eigi allnærri þeim Berki og
lætur sem hún bregði til miða.

Nú kallar Börkur á hana og spyr ef Gísli væri í eynni.

"Eigi veit eg það," segir hún, "en hitt veit eg að er þar sá
maður er mjög ber af öðrum mönnum, þeim sem í eynni eru, bæði
að vexti og hagleik."

"Já," segir Börkur, "en hvort er Ingjaldur bóndi heima?"

"Löngu áðan reri hann til eyjarinnar," sagði hún, "og þræll
hans með honum að því er eg hugði."

"Það mun þó eigi verið hafa," sagði Börkur, "og mun Gísli það
verið hafa og róum eftir þeim sem ákafast."

Þeir svöruðu: "Gaman þykir oss að fíflinu," og horfa á það,
"svo sem það getur ærilega látið."

Þeir sögðu að hún var hörmulega stödd er hún skyldi fylgja
fóla þessum.

"Svo þykir mér og," segir hún, "en hitt finn eg á að yður
þykir hlægilegt og harmið mig alllítt."

"Förum ekki að heimsku þessari," sagði Börkur, "og víkjum
áleiðis."

Skiljast þau nú og róa þeir til eyjarinnar og ganga á land og
sjá nú mennina á Vaðsteinabergi og snúa þangað og hyggja
allgott til sín.; en þeir eru uppi á berginu, Ingjaldur og
þrællinn.

Börkur kennir brátt mennina og mælti til Ingjalds: "Hitt er
nú ráð að selja fram Gísla eða segja til hans ella og ertu
mannhundur mikill er þú hefur leynt bróðurbana mínum og ert
þó minn landseti og værir þú ills verður frá mér og væri það
sannara að þú værir drepinn."

Ingjaldur svarar: "Eg hef vond klæði og hryggir mig ekki þó
að eg slíti þeim eigi gerr; og fyrr mun eg láta lífið en eg
geri eigi Gísla það gott sem eg má og firra hann vandræðum."

Og það hafa menn mælt að Ingjaldur hafi Gísla mest veitt og
það að mestu gagni orðið; og það er sagt að þá er Þorgrímur
nef gerði seiðinn að hann mælti svo fyrir að Gísla skyldi
ekki að gagni verða þó að menn byrgju honum hér á landi; en
það kom honum eigi í hug að skilja til um úteyjar og entist
því þetta hóti lengst þótt eigi yrði þess álengdar auðið.