Gísl ch. 22

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er Börkur spyr þetta þá býr hann heiman för sína og hittir
Eyjólf hinn gráa er þá bjó í Arnarfirði í Otradal og beiðir
hann að hann leiti eftir Gísla og drepi hann sektinni og
kveðst mundu gefa honum til þrjú hundruð silfurs, þess að
allgott sé, að hann leggi á alla stund að leita eftir honum.
Hann tekur við fénu og heitir sinni umsýslu.

Sá er maður var með Eyjólfi er Helgi hét og var kallaður
Njósnar-Helgi; hann var bæði frár og skyggn og var honum um
alla fjörðu kunnugt. Hann er sendir í Geirþjófsfjörð að vita
hvort Gísli væri þar. Hann verður var við manninn og veit
eigi hvort Gísli er eða annar maður. Hann fer heim og segir
Eyjólfi til svo búins. Hann kveðst víst vita að það muni
Gísli verið hafa og bregður við skjótt og fer heiman við
sjöunda mann í Geirþjófsfjörð og verður ekki var við Gísla og
fer við svo búið aftur heim.

Gísli var vitur maður og draumamaður mikill og berdreymur.

Það kemur saman með öllum vitrum mönnum að Gísli hafi lengst
allra manna í sekt gengið annar en Grettir Ásmundarson.

Frá því er sagt eitt haust að Gísli lét illa í svefni nótt
eina þá er hann var á bæ Auðar og er hann vaknar spurði hún
hvað hann dreymdi.

Hann svarar: "Eg á draumkonur tvær," sagði hann, "og er önnur
vel við mig en önnur segir mér það nokkuð jafnan er mér þykir
verr en áður og spáir mér illt eina. En það dreymdi mig nú að
eg þóttist ganga að húsi einu eða skála og inn þóttist eg
ganga í húsið og þar kenndi eg marga inni, frændur mína og
vini. Þeir sátu við elda og drukku og voru sjö eldarnir,
sumir voru mjög brunnir en sumir sem bjartastir. Þá kom inn
draumkona mín hin betri og sagði að það merkti aldur minn
hvað eg ætti eftir ólifað og hún réð mér það meðan eg lifði
að láta leiðast fornan sið og nema enga galdra né forneskju
og vera vel við daufan og haltan og fátæka og fáráða. Eigi
var draumurinn lengri."

Þá kvað Gísli vísur nokkrar;

15

Fold, komk inn þars eldar,

unnfúrs, í sal brunnu,

eir várum þar aura,

einn ok sex, at meini;

sák blíðliga báðar

bekksagnir mér fagna;

hróðrdeilir bað heilan

hvern mann í því ranni.

16

Hyggið at, kvað Egða

andspilli Vör banda,

mildr, hvé margir eldar,

malmrunnr, í sal brunnu;

svá átt, kvað Bil blæju,

bjargs ólifat marga,

veðrs Skjöldunga valdi,

vetr; nú's skammt til betra.

17

Gerskat næmr, kvað Nauma

niðleiks ara steikar

árr, nema allgótt heyrir,

Iðja galdrs, að skaldum;

fátt kveða fleyja brautar

fúrþverranda verra,

randar logs ens reynda

runnr, en illt at kunna.

18

Vald eigi þú vígi,

ves þú ótyrrinn, fyrri,

morðs við mæti-Njörðu,

mér heitið því, sleitu;

baugskyndir, hjalp blindum,

Baldr, hygg at því, skjaldar,

illt kveða háð ok höltum,

handlausum tý, granda.