Gísl ch. 20

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er þar til máls að taka að Börkur býr mál til
Þórsnessþings á hendur Gísla um víg Þorgríms. Á þeirri stundu
selur Gísli land sitt Þorkatli Eiríkssyni og tók við lausafé;
það var honum mjög innan handar. Hann spyr Þorkel bróður sinn
ráða eða hvað hann legði til með honum eða hvort hann vill
nokkra ásjá veita honum. Hann svarar sem fyrr að hann kveðst
mundu gera honum njósn ef honum væru aðfarir veittar en
kveðst mundu firra sig sakagiftum.

Þorkell ríður nú á brott og víkur svo reið sinni að hann
kemst á bak þeim Berki og seinkar nú ferðina þeirra heldur.

Gísli tekur nú eyki tvo og ekur til skógar með fjárhlut sinn
og með honum þræll hans, Þórður hinn huglausi.

Þá mælti Gísli: "Oft hefur þú mér hlýðinn verið og minn vilja
gert og á eg þér góðu að launa." Það var vandi Gísla að hann
var í kápu blárri og vel búinn; hann varpar þá af sér kápunni
og mælti: "Kápu þessa vil eg gefa þér, vinur, og vil eg að þú
njótir nú þegar og farir í kápuna og sit síðan í sleðanum,
þeim er síðar fer, en eg mun leiða eykina og vera í kufli
þínum."

Þeir gera nú svo. Þá mælti Gísli: "Ef svo ber til að nokkrir
menn kalla á þig þá skaltu þess mest gæta að svara aldregi en
ef nokkrir menn vilja þér mein gera þá haltu til skógarins."

En það var mjög jafnfært um vit og hugrekki því að hvorugt
var neitt til.

Gísli leiðir nú eykina. Þórður var mikill maður vexti og bar
hann hátt í sleðanum; hrósaði hann sér og heldur og þóttist
veglega búinn. Nú sjá þeir Börkur för þeirra er þeir fara til
skógarins og hleypa eftir hvatlega. En er Þórður sér það þá
hleypur hann úr sleðanum sem hann má harðast og til
skógarins. Þeir hyggja Gísla þar fara og halda eftir sem
ákafast og kalla á hann sem þeir geta. En hann þegir við og
hleypur sem hann má. Þorgrímur Austmaður skýtur eftir honum
spjóti og kemur milli herða honum svo hart að hann fellur við
áfram og var það hans banasár.

Þá mælti Börkur: "Skjóttu allra manna heilastur."

Þeir bræður ræddu sín á milli að þeir mundu fara eftir
þrælnum og vita ef nokkur hugur er í honum; þeir snúa nú til
skógarins.

Nú er frá því að segja að þeir Börkur koma að blákápumanninum
og draga af honum kápuhöttinn og þykir nú minna happ í en
þeir ætluðu því að þeir kenndu þar Þórð hinn huglausa er þeir
ætluðu Gísla.

Það er nú sagt að þeir bræður koma að skóginum en Gísli er
kominn í skóginn og sér hann þá svo þeir hann. Þá skýtur
annar þeirra spjóti til hans en Gísli tík það á lofti og
skaut aftur og kemur á Þórodd miðjan og fló gegnum hann. Nú
snýr Steinn í móti félögum sínum og segir heldur ógreiðfært
um skóginn. Börkur vill þó þangað að leita og svo gera þeir.
Og er þeir koma að skóginum þá sér Þorgrímur Austmaður hvar
limið hrærist í einum stað og skýtur spjóti á gegngert og
kemur í kálfann á Gísla. Hann sendir aftur spjótið og rekur
gegnum Þorgrím og lætur hann líf sitt.

Nú leita þeir um skóginn og finna Gísla eigi og hverfa aftur
við svo búið til bæjarins og búa nú mál til á hendur Gísla um
víg Þorgríms. Engan hlut taka þeir þaðan í fjárhlutum og fara
síðan heim.

Gísli fer nú á fjallið að húsbaki og bindur sár sitt meðan
þeir Börkur voru á bænum. Og er þeir voru á brottu fór Gísli
heim og býr þegar ferð sína og fær sér skip og flytur þangað
á mikinn fjárhlut og fer Auður, kona hans, með honum og
Guðríður, fóstra hans, og út til Húsaness og koma þar við
land. Gísli gengur þar upp til bæjarins og hittir þar mann og
spyr sá hver hann væri en Gísli sagði til slíkt er honum
sýndist en ekki það sem var. Gísli tekur upp stein einn og
kastar út í hólm þann er þar var fyrir landi og bað þar
bóndason eftir gera þá er hann kæmi heim og kvað hann þá vita
mundu hver maðurinn þar hefði komið. En það var einskis manns
að inna og koma þar þá enn það fram að Gísli var betur að
íþróttum búinn en flestir menn aðrir. Eftir það gengur hann á
bátinn og rær út yfir nesið og yfir Arnarfjörð og yfir fjörð
þann er gengur inn af Arnarfirði er heitir Geirþjófsfjörður
og býst hann þar um og gerir þar alhýsi og er þar um
veturinn.