Gísl ch. 18

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er efri drukkið eftir Þorgrím og gefur Börkur góðar
vingjafir mörgum mönnum.

Það er næst til tíðinda að Börkur kaupir að Þorgrími nef að
hann seiddi seið að þeim manni yrði ekki að björg er Þorgrím
hefði vegið þó að menn vildu duga honum. Uxi, níu vetra
gamall, var honum gefinn til þess. Nú flytur Þorgrímur fram
seiðinn og veitir sér umbúð eftir venju sinni og gerir sér
hjall og fremur hann þetta fjölkynngilega með allri ergi og
skelmiskap.

Varð og sá hlutur einn er nýnæmum þótti gegna að aldrei festi
snæ utan og sunnan á haugi Þorgríms og eigi fraus; og gátu
menn þess til að hann myndi frey svo ávarður fyrir blótin að
hann myndi eigi vilja að freri á milli þeirra.

Því fór fram um veturinn og eiga þeir bræður leika saman.
Börkur gengur þar í bú með Þórdísi og fær hennar. Hún fór
eigi ein saman þá er þetta var og fæðir hún svein og er hann
vatni ausinn og er fyrst nefndur Þorgrímur eftir föður sínum.
Og er hann vex upp þótti þeim hann þungur í skaplyndi og
óeirinn og var snúið nafninu og kallaður Snorri goði.

Börkur bjó þar þau misseri og eiga þeir leika saman.

Kona er nefnd Auðbjörg er bjó í ofanverðum dalnum á
Annmarkastöðum. Hún var systir Þorgríms nefs. Hún hafði átt
sér bónda er Þorkell hét og var kallaður annmarki. Sonur
hennar hét Þorsteinn; hann var einhver sterkastur að
leikunum, annar en Gísli. Þeir eru jafnan sér í leik, Gísli
og Þorsteinn, en þeir til móts, Börkur og Þorkell.

Einhvern dag kom þar fjöldi manna að sjá leikinn því að
mörgum var mikil forvitni á að sjá leikinn og vita hver
sterkastur væri eða leikmaður bestur. En þar var sem víða
annars staðar að mönnum er þess meira kapp á er fleiri koma
til leikanna. Þess er getið að Börkur hefði ekki við
Þorsteini um daginn og að lyktum reiddist Börkur og braut í
sundur knatttré Þorsteins en Þorsteinn felldi hann og rak við
svellinu niður.

En er Gísli sér það þá mælti hann að hann skyldi leika sem
hann hefði mátt til við Börk, "og mun eg skipta trjám við
þig."

Svo gera þeir. Gísli sest niður og gerir að trénu, horfir á
hauginn Þorgríms; snær var á jörðu en konu sátu upp í
brekkuna, Þórdís systir hans og margar aðrar. Gísli kvað þá
vísu er æva skyldi:

10

Teina sák í túni

tál-gríms vinar fálu,

Gaus þess's geig of veittak

gunnbliks þáamiklu;

nú hefir gnýstærir geira

grímu Þrótt of sóttan

þann lét sundr of lendan

landkostuð ábranda.

Þórdís nam þegar vísuna, gengur heim og hefur ráðið vísuna.
Þeir skilja nú leikinn; fer Þorsteinn heim.

Maður hét Þorgeir og var kallaður orri; hann bjó á
Orrastöðum. Bergur hét maður og var kallaður skammfótur; hann
bjó á Skammfótarmýri fyrir austan ána.

Og nú er menn fara heim ræða þeir um leikinn, Þorsteinn og
Bergur, og deila að lyktum, er Bergur með berki en Þorsteinn
mælir í móti og lýstur Bergur Þorstein öxar hamarshögg; en
Þorgeir stendur á milli og fær Þorsteinn eigi hefnt sín, fer
heim til móður sinnar, Auðbjargar, bindur hún um sár hans og
lætur eigi vel yfir hans ferð.

Kerling fær ekki sofnað um nóttina, svo var henni bimbult.
Veður var kalt úti og logn og heiðríkt. Hún gengur nokkrum
sinnum andsælis um húsin og viðrar í allar ættir og setur upp
nasirnar. En við þessa hennar meðferð þá tók veðrið að
skipast og gerir á fjúk mikið og eftir það þey og brestur
flóð í hlíðinni og hleypur snæskriða á bæ Bergs og fá þar
tólf menn bana og sér enn merki jarðfallsins í dag.