Gísl ch. 17

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Eyjólfur mælti: "Hér eru orðin mikil tíðindi og ill og er
fólk þetta vitlaust hér er. Nú sýnist mér það ráð að kveikja
ljós og hlaupa til dyranna svo að vegandinn megi eigi út
komast."

Og svo var gert. Þykir mönnum, er eigi verður við vegandann
vart, sem sá muni þar nokkur inni vera er verkið hefur unnið.
Líður nú til þess er dagur kemur. Er þá tekið lík Þorgríms og
brott kippt spjótinu og til graftar búið og er þar að sex
tugir manna, fara nú á Hól til Gísla. Þórður hinn huglausi
var úti og er hann sér liðið hleypur hann inn og segir að her
manns fer að bænum og var hann allmjög flaumósi.

"Það er vel þá," segir Gísli og kvað vísu:

9

Fell eigi ek fullum,

folkrunnr hjarar munni

ráðit hefr margra manna

morð, við hverju orði;

látum vér, þótt bága

viggruðr hniginn liggi,

kominn es þyss í þessa

þjóð, of oss sem hljóðast.

Nú koma þeir í bæinn, Þorkell og Eyjólfur; ganga að lokrekkju
þeirri sem Gísli hvíldi í og kona hans en Þorkell, bróðir
Gísla, gengur upp fyrir hvílugólfið og sér hvar að skór Gísla
liggja, frosnir og snæugir allir; hann skaraði þá upp undir
fótborðið og svo að eigi skyldu sjá þá aðrir menn.

Nú fagnar Gísli þeim og spyr tíðinda. Þorkell kvað bæði mikil
og ill og spyr hverju gegna mundi eða hvað þá skal til ráða
taka.

"Skammt er þá milli illra verka og stórra," segir Gísli;
"Viljum vér til þess bjóðast að heygja Þorgrím og eigið þér
það að oss er það skylt að vér gerum það með sæmd."

Þetta þiggja þeir og fara allir saman á Sæból til haugsgerðar
og leggja Þorgrím í skip. Nú verpa þeir hauginn eftir fornum
sið.

Og er búið er að lykja hauginn þá gengur Gísli til óssins og
tekur upp stein einn, svo mikinn sem bjarg væri, og leggur í
skipið svo að nær þótti hvert tré hrökkva fyrir en brakaði
mjög í skipinu og mælti: "Eigi kann eg skip að festa ef þetta
tekur veður upp."

Það var nokkurra manna mál að eigi þótti allólíkt fara því er
Þorgrímur hafði gert við Véstein er hann ræddi um helskóna.

Nú búast þeir heim frá haugnum. Þá mælti Gísli við Þorkel,
bróður sinn: "Það þykist eg að þér eiga, bróðir, að nú sé
okkar vinfengi sem þá er best hefur verið og tökum nú upp
leika."

Þorkell tekur því vel. Og fara nú heim hvorirtveggja. Gísli
hefur nú eigi allmannfátt og er nú slitið boðinu og gefur
Gísli góðar gjafir sínum boðsmönnum.