Gísl ch. 13

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú bar það til nýlundu á Hóli að Gísli lætur illa í svefni
tvær nætur í samt og spyrja menn hvað hann dreymdi . Hann
vill eigi segja drauma sína.

Nú kemur hin þriðja nóttin og fara menn til rekkna sinna og
er menn höfðu sofið svefn kemur bylur á húsið, svo mikill, að
af tekur þekjuna alla öðrum megin af húsinu. Það fylgdi þessu
að vatn féll úr himni svo mikið að það var með ódæmum og tóku
húsin að drjúpa sem líklegt var er þakið tók að rofna.

Gísli spratt upp skjótt og heitir á menn sína að skýli. En
þræll einn var með Gísla sá er Þórður hét og kallaður hinn
huglausi. Þrællinn var heima en Gísli fór og nær allir
mennirnir með honum til heyjanna að duga þeim við. Vésteinn
bauð að fara með þeim en Gísli vill eigi það. Og nú er mest
tóku að drjúpa húsin þá snúa þau systkin rekkjum sínum um
endilangt húsið; en allir menn aðrir voru brott flýðir úr
húsinu nema þau tvö ein.

Nú er gengið inn nokkuð fyrir lýsing, hljóðlega, og þangað að
sem Vésteinn hvílir. Hann var þá vaknaður. Eigi finnur hann
fyrr en hann er lagður spjóti fyrir brjóstið svo að stóð í
gegnum hann.

En er Vésteinn fékk lagið þá mælti hann þetta: "Hneit þar,"
sagði hann.

Og því næst gekk maðurinn út. En Vésteinn vildi upp standa; í
því fellur hann niður fyrir stokkinn, dauður. Auður vaknar
við og kallar á Þórð hinn huglausa og biður hann taka vopnið
úr undinni. Það var þá mælt að sá væri skyldur að hefna er
vopni kippti úr sári; en það voru kölluð launvíg en eigi morð
ef menn létu vopn eftir í beninni standa. Þórður var svo
líkblauður maður að hann þorði hvergi í nánd að koma.

Gísli kom þá inn og sá hver efni í voru og bað Þórð vera
kyrran. Hann tók sjálfur spjótið úr sárinu og kastaði
alblóðugu í örk eina og lét engan mann sjá og settist á
stokkinn. Síðan lét hann búa um lík Vésteins eftir þeirri
siðvenju er þá var í þann tíma. Vésteinn var mjög harmdauða
bæði Gísla og öðrum mönnum.

Þá mælti Gísli til Guðríðar, fóstru sinnar: "Þú skalt fara á
Sæból og vita hvað menn hafast þar að; sendi eg þig fyrir því
þangað að eg trúi þér best um þetta og annað og kunn að segja
mér hvað menn hafast þar að."

Hún fer og kemur á Sæból. Þeir voru upp risnir og sátu með
vopnum, Þorgrímar tveir og Þorkell. Og er hún kom inn var
henni heilsað óbrátt því að fólk var flest fámálugt. Þó spyr
Þorgrímur hana tíðinda. Hún sagði víg Vésteins eða morð.

Þorkell svarar: "Tíðindi myndi okkur það hafa þótt eina
stund."

"Sá maður er þar látinn," segir Þorgrímur, "er vér erum allir
skyldir til virðing að veita og gera hans útferð sem
sæmilegasta og heygja hann; og er það satt að segja að slíkt
er mikill mannskaði. Máttu og segja svo Gísla að vér munum
þar koma í dag."

Hún fer heim og segir Gísla að Þorgrímur sat með hjálm og
sverð og öllum herbúnaði en Þorgrímur nef hafði bolöxi í
hendi en Þorkell hafði sverð og brugðið af handfang, "allir
menn voru þar upp risnir, sumir með vopnum."

"Slíks var að von," segir Gísli.