Gísl ch. 11

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Maður hét Þorgrímur og var kallaður nef. Hann bjó á
Nefsstöðum fyrir innan Haukadalsá. Hann var fullur af
gerningum og fjölkynngi og var seiðskratti sem mestur mátti
verða. Honum bjóða þeir Þorgrímur og Þorkell til sín því að
þeir höfðu þar og boð inni. Þorgrímur var hagur á járn og er
þess við getið að þeir ganga til smiðju, báðir Þorgrímarnir
og Þorkell, og síðan byrgja þeir smiðjuna. Nú eru tekin
Grásíðubrot er Þorkell hafði hlotið úr skiptinu þeirra bræðra
og gerir Þorgrímur þar af spjót og var það algert að kveldi;
mál voru í og fært í hefti spannar langt. Nú verður þar að
hvílast.

Frá því er sagt að Önundur úr Meðaldal kom til boðs að Gísla
og bregður honum á einmæli og sagði að Vésteinn væri út
kominn, "og er hans hingað von."

Gísli bregður við skjótt og kallar til sín húskarla sína,
Hallvarð og Hávarð, og bað þá fara norður í Önundarfjörð og
hitta Véstein, "og bera honum kveðju mína og það með að hann
sé heima þar til er eg sæki hann heim og komi eigi til
boðsins í Haukadal." og selur í hendur þeim knýtiskauta og
var þar í peningur hálfur til jartegna ef hann tryði eigi
sögu þeirra ella.

Síðan fara þeir og hafa skip úr Haukadal og róa til Lækjaróss
og ganga þar á land og til bónda þess er þar bjó á
Bessastöðum, hann hét og Bessi. Þeir bera honum orð Gísla að
hann léði þeim hesta tvo er hann átti og hétu Bandvettir er
skjótastir voru í fjörðum. Hann ljær þeim hestana og ríða
þeir uns þeir komu á Mosvöllu og þaðan inn undir Hest.

Nú ríður Vésteinn heiman og ber svo til að þá ríður hann
undir melinn hjá Mosvöllum er þeir bræður ríða hið efra og
farast þeir hjá á mis.