Gísl ch. 6

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Gestur hét maður og var Oddleifsson; hann var kominn til
þings og var í búð hjá Þorkatli auðga. Nú sitja þeir við
drykkju, Sýrdælir, en aðrir menn voru að dómum því að
sóknarþing var.

Þá kemur maður inn í búð þeirra Haukdæla, gassi mikill, er
Arnór hét og mælti: "Allmikið er um yður Haukdæla er þér gáið
einskis annars en að drekka en viljið eigi koma til dóma þar
sem þingmenn yðar eiga málum við að skiptast og þykir svo
öllum þótt eg kveði upp."

Þá mælti Gísli: "Göngum þá til dóma; kann vera að þetta mæli
fleiri."

Ganga þeir nú til dóma og spyr Þorgrímur ef nokkrir væru þeir
menn er þyrftu þeirra liðveislu; "og skal ekki eftir liggja
það sem vér megum þeim veita meðan vér erum uppi sem vér
heitum voru liði."

Þá svarar Þorkell hinn auðgi: "Lítils eru mál þessi verð er
menn eiga hér við að skiptast en vér munum yður til segja ef
vér þurfum yðar liðveislu."

Og nú finnst mönnum orð um hve skrautlegur flokkur þeirra var
eða um málsenda þeirra hversu skörulegir voru.

Þorkell mælti þá til Gests: "Hve lengir ætlar þú að kapp
þeirra Haukdæla og yfirgangur muni vera svo mikill?"

Gestur svarar: "Eigi munu þeir allir samþykkir hið þriðja
sumar er þar eru nú í þeim flokki."

En Arnór var hjá þessu þeirra tali og hleypur inn í búð
þeirra Haukdæla og segir þeim þessi orð.

Gísli svarar: "Hér mun hann mælt mál talað hafa. En vörumst
vér að eigi verði hann sannspár; enda sé eg gott ráð til
þessa að vér bindum vort vinfengi með meiri fastmælum en áður
og sverjumst í fóstbræðalag fjórir."

En þeim sýndist þetta ráðlegt. Ganga nú út í Eyrarhvolsodda
og rista þar upp úr jörðu jarðarmen svo að báðir endar voru
fastir í jörðu og settu þar undir málaspjót, það er maður
mátti taka hendi sinni til geirnagla. Þeir skyldu þar fjórir
undir ganga , Þorgrímur, Gísli, Þorkell og Vésteinn. Og nú
vekja þeir sér blóð og láta renna saman dreyra sinn í þeirri
moldu er upp var skorin undan jarðarmeninu og hræra saman
allt moldina og blóðið; en síðan féllu þeir allir á kné og
sverja þann eið að hver skal annars hefna sem bróður síns og
nefna öll goðin í vitni.

Og er þeir tókust í hendur allir þá mælti Þorgrímur: "Ærinn
vanda hef eg þótt eg geri þetta við þá báða, Þorkel og Gísla,
mága mína, en mig skyldir ekki til við Véstein." og hnykkir
hendi sinni.

"Svo munum vér þá fleiri gera," segir Gísli og hnykkir og
sinni hendi, "og skal eg eigi binda mér vanda við þann mann
er eigi vill við Véstein, mág minn."

Nú þykir mönnum um þetta mikils vert. Gísli mælti þá til
Þorkels bróður síns: "Nú fór sem mig grunaði og mun þetta
fyrir ekki koma sem nú er að gert; get eg og að auðna ráði nú
um þetta."

Fara nú menn heim af þinginu.