GíslIll ch. 4

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Snemma annan dag vikunnar áttu Íslendingar stefnu.

Þá mælti Teitur: "Hér horfist eigi skörulega á um vort mál
ef samlandi vor og fóstbróðir mikilsverður er drepinn. En
allir megum vér það sjá hversu mikið vandkvæði er að bindast
við mál þetta að sá veðsetur sig og fé sitt. Nú legg eg það
til ráðs að vér gefum á konungs dóm. En ef þess skal engi
kostur að maðurinn hafi líf þá séum vér allir drepnir eða
höfum vort mál ella. Viljum vér þeim að fylgja er formaður
gerist."

Þeir kváðust allir hann vilja fyrir sér hafa og hans ráðum að
fylgja.

Hann segir: "Svo megið þér ætla að allir skuluð þér sverja
mér eiða að hvorki sparið þér yður né fé yðvart til þess sem
eg vil fram fara um þetta mál."

Þetta gerðu þeir. Eftir það tóku þeir bað, og í því var
blásið. Hljóp Teitur þegar úr baðinu. Var hann í skyrtu og
línbrókum og hafði gullhlað um enni en yfir sér
skarlatsskikkju hálfskipta, rauða og brúna, og undir grá
skinn og snúið út skinnunum. Þá voru þar saman komnir allir
íslenskir menn. En það er eigi allt í senn er blásið er og
menn koma til móts.

Þá mælti Teitur: "Snúum nú þegar að stofunni þar sem Gísl er
og verðum fyrri að bragði en konungsmenn."

Þeir gengu snúðigt eftir strætinu og varð af gnýr mikill en
konan hafði gert skjá fyrir stofuna.

Hún hljóp af húsinu og sagði Gísli: "Mikil óhamingja er það
er þú komst hér niður því að nú fara hér konungsmenn."

Gísl svarar: "Látum okkur ekki það angra fóstra."

Hann kvað þá vísu þessa:

Kátr skal eg enn þótt ætli

aldrán viðir skaldi,

jörn taka oss að orna,

unda teins, að beinum.

Hverr deyr seggr en, svarri,

snart er dreng skapað hjarta.

Prúðr skal eg enn í óði

eitt sinn á þrek minnast.

Því næst hjuggu þeir upp hurðina og brast við hátt. Þá að
eins sáu menn að Gísl kipptist við og þó lítt. Teitur hjó af
honum fjöturinn og tók hann í sinn flokk, gengu svo til
mótsins. Þá gekk öðrum megin að mótinu Sóni gestahöfðingi og
ætlaði þá eftir manninum.

Hann mælti: "Eigi voruð þér nú tómlátir Íslendingar. Hygg eg
nú að þér ætlið yður dóminn um manninn en eigi konungi. Er
það og vel að þeir rækju minni til hvað þeir hafa gert þenna
morgun og reiðst hefir Magnús konungur um minni mótgerðir en
drepinn sé hirðmaður hans af þeim mörfjöndunum."