Flóam ch. 25

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Það varð þar um veturinn að bjarndýr lagðist á fé manna og
gerði mikinn skaða mörgum manni. Eru þá stefnur að áttar ef
það mætti af ráðast og þar kom að fé var lagt til höfuðs
dýrinu og gerðu menn úr hvorritveggju byggðinni. Fátt lét
Eiríkur sér til finnast.

Og um veturinn er á líður komu menn til kaupa við þá Þorgils
og Þorstein og eru menn margir í útibúri því er varningurinn
var í og þar var sveinninn Þorfinnur.

Hann mælti við föður sinn: "Hér er kominn úti rakki fagur
faðir minn og sá eg aldrei slíkan fyrr, svo er hann mikill."

Þorgils segir: "Hirð eigi um það og gakk eigi út."

Sveinninn hljóp þó út. Bjarndýrið var þar komið og hafði
gengið af jöklum og svipti undir sig sveininum. Hann kvað
við. Þorgils hljóp út þegar og hafði brugðið sverðið
Jarðhússnaut. Dýrið hafði leikið við sveininn. Þorgils höggur
milli hlustanna af miklu afli og reiði og klýfur allan
hausinn á dýrinu og fellur það dautt niður. Þorgils tekur upp
sveininn. Var hann lítt sakaður.

Þorgils verður nú ágætur af þessu verki og þótti stór heill
til hans falla. Lögðu margir góða þykkju til hans og færa
margir honum bjarngjöldin. Ekki fannst Eiríki margt um þetta
verk, lét þó gera til dýrið. Sögðu sumir menn Eiríki að
Þorgils hefði haft til þessa verks illan átrúnað.

Frá því er sagt eitthvert sinn um veturinn að menn sátu í
heimilishúsi þar í Brattahlíð og þó eigi allir senn því að
sumir stóðu fram í húsin er mannmargt var. Þar var Kolur og
sveitungar hans. Það er sagt frá tali þeirra að þeir fóru í
mannjöfnuð og ræddu um Þorgils og Eirík. Sagði Kolur Þorgils
mörg afreksverk gert hafa.

Þá svarar sá maður er Hallur hét, hann var heimamaður Eiríks:
"Það er ójafnt," segir hann, "því að Eiríkur er höfðingi
mikill og frægur en Þorgils þessi hefir verið í vesöld og
ánauð og óvíst er mér hvort hann er heldur karlmaður en
kona."

Kolur svarar: "Mæl þú manna armastur" og leggur í gegnum hann
með spjóti. Fékk hann þegar bana. Eiríkur bað menn sína upp
standa og taka Kol. Kaupmenn allir hlaupa til og veita Kol.

Þorgils mælti þá: "Það er næst Eiríkur að þú hefnir sjálfur
heimamanns þíns."

Nú eiga hlut í beggja vinir. Þykir eigi auðsóttlegt að fara
að þeim. Nú sættast þeir með því að þeir Þorgils og Eiríkur
skulu gera um. Þeir verða vel ásáttir um gerðina en þó
fækkaðist síðan með þeim og ætlar Þorgils þar ekki langvistum
að vera.

Um veturinn bar það til að mein mikið varð að útilegumönnum.
Þorsteinn hét sá er fyrir þeim var. Þeir voru þrír tigir og
sekir allir. Urðu menn af þeim fyrir ránum miklum og sögðu
til Eiríki. Þeir lágu í eyjum nokkurum í Eiríksfirði. Eiríkur
ber upp mál þetta fyrir Þorgilsi og kvaðst vilja hans
liðsinni til hafa.

Þorgils kvaðst eigi til þess farið hafa til Grænlands að
leggja sig í hættu við illmenni, kvaðst illt hlotið hafa af
Eiríki en kvaðst þó eigi nenna að synja ferðarinnar fyrir
nauðsyn landsmanna og kvaðst búinn þá er Eiríkur vildi fara
en kvaðst vilja gera til lykta áður sín erindi "og vertu þá
búinn er eg geri þér orð."

Eftir það fóru þeir til skips og ætluðu að fara um hina
vestri byggð því að menn höfðu eigi goldið Þorgilsi
bjarngjöldin. Þorgils færir fram sýknu Hrólfs svo að hann
skyldi vera friðheilagur.

En er Þorgils kom í Vestri-byggð tók við honum sá maður er
Bjálfi hét. Hann kvaðst mikla þökk kunna hans þarkomu "skal
eg taka saman fé þitt því að þú ert frægur maður og muntu mér
að liði verða því að eg er í nauðum staddur. Hér liggja fyrir
eyjar þær er ránsmenninir eru í og ætlar höfðingi þeirra
hingað og taka á burt dóttur mína. Vil eg að þú sért hér til
trausts og varnar."

Þorgils kvaðst það gera mundu. Bóndi fer nú og tekur saman
féið og koma eigi víkingarnir. Bóndi kemur heim.

Þorgils mælti þá: "Þú hefir kostað oss bóndi en vér höfum
gert þér ekki til gagns svo búið. Nú mun eg fara til móts við
víkingana því að ósýnt er um þinn frið þegar vér erum
brottu."

Bóndi þakkar honum en kvað þó mikið í hættu þar er Þorgils
var og hans menn.