Flóam ch. 20

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú kom kristni á land og tók Þorgils í fyrra lagi sið
kristinn og hélt vel trú sína. Og er hann hafði við kristni
tekið þá dreymdi hann einhverja nótt að Þór kæmi að honum með
illilegu yfirbragði og kvað hann sér brugðist hafa "og hefir
þú illa úr ráðið, valið mér það úr þínu fé er þú áttir verst
til. Þú kastaðir silfri því í fúla tjörn er eg átti og skal
eg þar í móti koma."

"Guð mun mér hjálpa," segir Þorgils, "og er eg þess sæll er
okkað félag sleit."

Og er Þorgils vaknaði og kom út sá hann að töðugöltur hans
var dauður og lét hann grafa hann hjá tóft nokkurri og vildi
eigi láta af neyta.

Enn barst Þór í draum Þorgilsi og sagði að sér yrði eigi
meira fyrir að taka fyrir nasir honum en töðugelti hans.

Þorgils segir: "Guð mun því ráða."

Þór hét þá að gera honum fjárskaða. Þorgils kvaðst eigi um
það hirða. Aðra nótt eftir dó uxi gamall fyrir Þorgilsi. Þá
sat hann sjálfur hjá um nóttina eftir yfir nautum sínum og er
hann kom heim um morguninn var hann víða blár. Hafa menn það
fyrir satt að þeir Þór muni fundist hafa. Eftir það tók af
fallið. Þorgils var hið mesta mikilmenni, harður maður og
frækinn.

Nú líða fram stundir. Og er skip ganga landa á milli þá koma
orðsendingar af Grænlandi að Eiríkur rauði býður Þorgilsi út
til Grænlands til þeirra kosta er bestra hefir hann föng á.
Þorgils áhlýddist lítt.

Og er hann hafði búið hér þrettán vetur kom skip af hafi. Þar
var á Þorleifur sonur hans og hafði góða gripi að færa honum.
Þorgils tók vel við honum.

Þorgils talar við konu sína ef hún vill fara með til
Grænlands. Hún kvað vanbreytt um. Hann kvað Eirík hafa sent
sér orð "og máttu vera eftir ef þú vilt og gæta bús okkars en
eg fari."

Hún kvað því mundu misráðið að farið væri "en fara vil eg ef
þú ferð."

Þorgils fékk nú í hendur Hæringi bróður sínum fé sitt til
varðveislu og svo tók hann við goðorði því er Þorgils haft
hafði. Hann vill að landið í Traðarholti sé eign erfingja
hans ef hann kemur eigi til. Þórný hét dóttir þeirra Þorgils
og Þóreyjar. Var hún þá átta vetra gömul. Þessi ráðabreytni
Þorgils spurðist nú víða um sveitir. Þorleifur skal fara með
honum, Kolur og Starkaður bróðir hans og Guðrún systir
þeirra, Snækollur og Össur þrælar hans og Þórarinn ráðsmaður.
Þrælarnir voru alls tíu. Þorgils hafði nefnda menn mest fyrir
því ef hann vildi bæ láta reisa á Grænlandi. Þeir voru allir
öflgir menn. Þorgils hafði alls konar fé ef hann vildi þar
staðfestast. Jósteinn bóndi úr Kálfaholti réðst og til ferðar
með honum og brá búi sínu. Hann var með tólfta mann.
Þorgerður fór og, kona hans, og Þórarinn son þeirra. Hann var
hinn knáasti maður. Þorgils kaupir nú skip. Þórólfur hét
maður er Þorgils fékk í hendur ómagabú en Hæringi bróður
sínum seldi hann í hendur sex tigu hundraða þriggja álna aura
annað en staðfestu.

Þorgils gisti og þau á Hjalla í Ölfusi. Þar var og í ferð með
honum Þórný dóttir hans og ætlaði hann að hún skyldi fara.
Þar tók hún sótt og beið Þorgils þrjár nætur og kvað það eigi
mundu standa fyrir ferð sinni og gaf henni fjögur hundruð
þriggja álna aura ef hún þyrfti til að taka og kvað vera mega
að það væru forlög hennar. Þóroddur kvaðst ætla að hún mundi
giftudrjúg vera. Þorgils segir Þóroddi að hann kveðst mundu
mjög treystast ummælum Eiríks rauða:

Þóroddur segir: "Oft verður vant til manna að ætla og eigi að
síður að maður leggi mikinn kost til."

Þorgilsi kveðst nú fyrir þykja mikið að fara en kveðst nú
eigi nenna aftur að hverfa.