Flóam ch. 15

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorsteinn hét maður og var kallaður hinn hvíti. Hann var
lendur maður Hákonar jarls. Hann var vinsæll og átti eignir
nær jörðum Þorgils. Þeir lögðu mikla vingan saman og voru með
jarli báðir. Þorgils gaf Þorsteini kyrtilinn Auðunarnaut.
Hann var af nýju skarlati. Þá var og með Hákoni jarli Eiríkur
rauði, íslenskur maður, er síðan fann og byggði Grænland.
Hann var ungur maður og kurteis og hinn mesti vin Þorgils.

Það var enn einn dag að Þorgils vekur við jarl sitt mál um
jarðirnar.

Hákon jarl svarar: "Vel gest mér að framferð þinni en eigi er
eg vís í að vita hver framkvæmdarmaður þú munt verða. Mun eg
og eigi þessar eignir upp gefa utan þú sýnir mér nokkurn
frama í gerðum þínum. Og skaltu heimta skatta mína af
Suðureyjum er eg hefi misst um þrjá vetur."

Þorgils biður hann fá höfðingja til ferðarinnar "en eg mun
fylgja honum sem manndómur minn er til."

"Þú skalt formaður vera," segir jarl, "fyrir ferð þessi því
að þú reynir þeim mun meir þína dáð og karlmennsku."

Þorgils mælti: "Lát fara með mér Þorstein hvíta."

"Hann skal því ráða," sagði jarl.

Þorsteinn kvaðst fara mundu ef Þorgils vildi.

Nú búast þeir og höfðu tvö skip og ekki mjög skipuð. En er
þeir koma til Eyjanna beiða þeir skatta og fengu lítið af. Um
haustið héldu þeir til Kataness og brutu skip sín en týndu
fjárhlut. Menn héldust allir. Ólafur hét jarl er réð fyrir
ríki því. Hann frétti til manna Hákonar jarls og bað þá til
sín fara. Það þiggja þeir og voru þar um veturinn.

Surtur járnhaus hét maður, víkingur mikill og hinn mesti
illgerðamaður. Hann lá úti löngum um Vesturlönd. Það var einn
háttur hans ef konur voru fríðar og vel að sér að hann tók
þær að sér um hríðar sakir en menn þorðu eigi í móti honum að
standa. Systir Ólafs jarls hét Guðrún. Hún var fríð kona
sýnum og vel að kvenlegum listum búin. Surtur járnhaus finnur
Ólaf þenna vetur og vill fá systur hans til frillu ella til
eiginorðs.

Ólafur svarar: "Það væri mér lítill styrkur þó að þú gerðir
sem best mættir þú en þá allra síst ef þú ert ráðinn til illa
að gera og mun eg neita þessu gjaforði."

Víkingurinn mælti þá: "Gakk á hólm við mig ella berst við lið
mitt og safna liði í móti."

Jarl mælti: "Betra er að deyja virðulega en lifa
skammsamlega."

"Þann kost kýst þú nú er þér gegnir verr og þér mun
minnisamur verða og ver níðingur ef þú kemur eigi."

"Að vísu skal eg koma," segir jarl, "í móti þér eða annar
maður ella" og skildu við svo búið.

Eftir það kvaddi jarl þings og sagði þar fyrir hverju áfelli
hann var orðinn "vil eg þeim manni gifta Guðrúnu systur mína
er Surti verður að bana því að eg veit að sá einn mun til
þess ráðast að mér mun engi ósæmd í því verða."

Engir urðu til að svara jarli þótt ráðið þætti fýsilegt því
mönnum þótti ills von af Surti járnhaus. Þeir Þorgils og
Þorsteinn ræddust við og þótti Þorsteini fýsilegt en Þorgilsi
fannst fátt um.

Þorsteinn mælti: "Viltu þenna kost vinur?"

Þorgils svarar fá um. Síðan sagði Þorsteinn jarli að hann
mundi til ráða. Jarl tekur því vel.

Um nóttina eftir dreymdi Þorgils að Auðunn vin hans kæmi að
honum og mælti: "Þú sefur en jafnt mun vera sem þú vakir. Þú
skalt á hólm ganga við berserk þenna því að þér unnum vér
sæmdar. En Surtur þessi er bróðir minn og er hann mér þó ekki
þarfur. Er hann og hið mesta illmenni. Þess spyr hann jafnan
þá er hann hefur háð hólmgöngur, þann er hann skal berjast
við, hvort hann hafi sverðið Blaðin en eg gaf þér það. En þú
skalt fela það í sandi og seg honum að þú vitir eigi hjölt
þess fyrir ofan jörð."

Eftir það hvarf Auðunn í burt. Þorgils vaknar og sagði
Þorsteini vin sínum drauminn.