Flóam ch. 10

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorgils hét son þeirra. Hann var tvævetur er Þórður fór utan.
Það skip hvarf og spurðist ekki til síðan. Og vetri síðar kom
út Þorgrímur örrabeinn í Knarrarsundi. Hann var Þormóðarson.
Hans móðir var Þuríður Ketilbjarnardóttir að Mosfelli.
Þorgrímur var hraustmenni mikið. Hann var í Traðarholti um
veturinn með Þórunni og var henni hið mesta traust að honum
og líkaði henni vel við hann og bað hann með sér dveljast og
ráða sjálfan kaupi. Hann kvaðst það vilja og mælti til
samfara við hana, kvaðst ellegar eigi þar vera mundu hjá
henni nema hún giftist honum. Hún hugsar þetta með ráði vina
sinna og frænda. Það var þrem vetrum síðar ... því að hún
vildi reynast hugum við hann og skap sitt. Þá er þrír vetur
voru liðnir fékk hann Þórunnar og voru samfarar góðar þeirra
í milli.

Þorgrímur þótti hinn mesti garpur og heldur ódæll. Hafði hann
verið víkingur og víða af því öróttur og af því var hann
kallaður örrabeinn en Þorgils stjúpson hans var kallaður
örrabeinsstjúpur. Þorgrímur var góður forstjóri héraðsins.
Hann var vel til Þórunnar og sonar hennar Þorgils. Þar stóð
mikið fé saman er þau áttu öll.

Það er sagt eitt sumar er menn komu til mannamóts í
fjörbaugsgarð til Lóns. Þá var Þorgils fimm vetra er hann fór
þangað og vildi vera að sveinaleik, markar sér völl og kvaðst
vilja að vera. Sveinar sögðust hafa sannmælst á að sá einn
skyldi að leiknum vera er nokkuru kvikindi hefði að bana
orðið. Réðst Þorgils þá frá leikinum og þótti þó illa er hann
var fráskila ger. Um kveldið fara menn heim.

Þorgrímur var að öllu fé auðugur. Hann átti mart kvikfé bæði
sauði og naut. Einn hestur hét Illingur er hann átti. Það var
klár ókostigur. Og er menn voru sofnaðir um nóttina þá vakir
Þorgils og íhugar sitt mál og vildi eigi oftar úr leikinum
ger vera. Hann stóð upp og tekur sér beisl og gekk út síðan
og sá hross hjá garði. Hann snýst þangað til og tekur hestinn
Illing og leiðir til húss nokkurs. Síðan tekur hann spjót í
hönd sér og gengur að hestinum og rekur spjótið í kviðinn og
fellur hann dauður niður. Þorgils leggst niður síðan.

Um morguninn er mönnum var til verks skipað biður Þorgrímur
heim reka Illing en hann fannst eigi. Var Þorgrími sagt
þetta. Hann kvað hestinn þar verið hafa um kveldið og bað enn
leita. Fara þeir og finna dauðan hestinn, segja Þorgrími.
Hann kvaðst eigi sjá mann til þess að girnast að eiga illt
við hann.

Þorgils svarar: "Eg veld því að hesturinn er dauður."

Þorgrímur spurði hví hann gerði það. Þorgils sagði hver sök
til var.

"Ekki munum við eiga skap saman," sagði Þorgrímur, "far þú nú
til Lofts vinar þíns því eigi verðum við samlyndir."