Flj ch. 6

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þá er menn komu heim var varningurinn tíndur og er það kallað
að þar væri kominn mestur hluti þess varnings er á því skipi
var er Þorvaldur hafði á verið og þar kenndi Þorvaldur alla
sína vöru. Þorvaldur og jarl létu það hvern hafa er sér
kenndu en hitt var þó miklu meira er enginn bar kennsl á
fyrir því að íslenskur varningur var lítils verður hjá því
sem annað var, það sem þar var, því að það var margra manna
sælur. Síðan launaði Þorvaldur þeim mönnum vel er sitt erfiði
höfðu fyrir þessu haft.

Þorvaldur situr nú í Hjaltlandi í mikilli virðingu. Þótti
þetta hið mesta þrekvirki er hann hafði unnið. Jarlinn virti
öngvan mann fyrir Þorvald fram og þar gerðu aðrir menn eftir.
Sat hann þar þau misseri hin næstu.

Og á þessu sama sumri spurðist virðing sjá til Íslands er
Þorvaldur hafði fengið á Hjaltlandi. Margir menn í
Austfjörðum fögnuðu er þeir spurðu að svo hafði að borist
nema Ketill bróðir hans. Hann lét sem hann vissi eigi. Þótti
mönnum mikil gifta til Þorvalds fallið hafa svo afskiptan sem
Ketill hafði hann gert.

Þorvaldur sat á Hjaltlandi framan til jóla og þá gekk hann
fyrir jarl og kvaddi hann og spurði hann hvort hann myndi
nokkuð til hinna fyrri jóla. Hann kvaðst gjörla muna.

"Þá mun eg fram heimta það verðkaup sem þú sjálfur sagðir upp
þá er eg sagði þér draum minn, að þú hést að gefa þeim manni
dóttur þína er henni næði burt þaðan. Nú vil eg vita mitt
erindi. Vil eg ekki hér vera ef mig dregur ekki til."

Jarl mælti: "Allt er mér samt í hug um það nú og þá að mér
líst þú maklegastur að njóta hennar ef nokkur nyt er í. En
eigi sýnist mér nú jafngóður kostur sem þá er héðan fór því
að þessi kona er nú eigi allra færi sakir skaplyndis en þú
sérð sjálfur fyrir kosti þínum. En halda vil eg allt það sem
eg hefi um mælt en þitt gjald mun vera ef nokkuð brestur í
þar um. Er líklegt að vel verði því að henni er allvel til
þín. Og í hvert sinn er þín er getið þá segir hún að enginn
muni koma til jafns við þig. En gefa vil eg þér jarldóm til
þess að synir mínir eru til færir við ríki að taka."

Þorvaldur kvaðst eigi það vilja "því að mér þykir þá best
komið er þér varðveitið þar til að þeir taka við, en mér er
það eigi hent því að eg er eigi höfðingjaættar."

Og eftir það var sent eftir móður Droplaugar þeirri er
Arneiður hét. Grímur hét bróðir hennar en faðir hennar hét
Helgi, danskur maður, en móðir þeirra Hallerna. Þau systkin
komu þangað og er þeim sagður þessi kaupmáli. Þeim kvaðst svo
að hyggjast að eigi mundi annar maklegri að njóta þessarar
konu en þessi maður og sögðust hér góðan þokka til mundu
leggja. Og við þetta var Droplaug fest Þorvaldi með miklu fé.
Var þá stofnuð veisla fríð. Skorti hvorki tilföng nóg né
fjölmenni mikið og fór veislan allvel fram. Og að henni
liðinni gaf Þorvaldur hverjum manni góðar gjafir. Fékk hann
svo miklar vinsældir að nálega báðu honum allir menn góðs og
sat hann nú þar þennan vetur til þess að voraði. Þá keypti
hann skip það er uppi stóð í Þórsá og færir þangað til stórfé
og konu sína Droplaugu. Voru góðar þeirra samfarir því að
hvort þeirra veitti öðru vel en við aðra menn var hún heldur
skapstór en þess í milli fálát og steigurlát en þó var hún
afbragð annarra kvenna bæði að yfirlitum og atgervi.

Arneiður móðir hennar átti mörg skilgetin börn og var hún þá
ekkja er hún átti þessa sína dóttir, Droplaugu. Og á þessu
vori seldi hún sonum sínum í hendur bú sitt en gifti dóttur
sína er Gróa hét. En Arneiður réð sig í skip með Þorvaldi og
vildi fylgja dóttur sinni til Íslands. Grímur Hallernuson fór
og með þeim. Og er þau voru búin sigldu þau í haf og fengu
góð veður og hagstæð, tóku Ísland snemma sumars. Þau komu þar
skipinu er Höfn heitir í Borgarfirði fyrir sunnan Njarðvík.

Frændur Þorvalds riðu margir til skips þegar þeir spurðu
útkomu hans og fögnuðu honum vel og buðu til sín með sæmd með
því liði er hann vildi að færi. En Ketill bróðir hans kom
ekki til skips enda sendi Þorvaldur honum engin orð. Þá var
Ketill kvongaður og átti son er Þorkell hét og var kallaður
fullspakur. Hann kemur lítt við þessa sögu en kemur hann þó
enn við síðar.