Finnb ch. 30

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorgrímur hét maður er bjó í Bólstaðarhlíð. Sigríður hét kona
hans en Þóra dóttir. Hún var væn kona og vinnugóð. Var faðir
hennar auðigur að fé. Það var sagt að Jökull Ingimundarson
riði oft í Bólstaðarhlíð til tals við Þóru. Var það talað að
hann mundi biðja hennar eða taka hana frillutaki.

Maður hét Sigurður. Hann bjó að Gnúpi í Vatnsdal. Véfríður
hét kona hans. Hún var skyld mjög konu Finnboga. Þorkell hét
son þeirra. Hann þótti seinlegur nokkuð. Fríður var hann
sýnum og jafnan var hann að Borg og þótti hann þá brátt
alþýðlegri fyrir sakir siðferðis. Þeir bræður Ingimundarsynir
kölluðu hann fífl eða afglapa. Finnboga var vel til hans og
hélt honum mjög á loft fyrir sakir konu sinnar.

Eitt sinn kom Þorkell að máli við Finnboga og sagði honum að
faðir hans vildi að hann kvongaðist og það með að hann vildi
"að þú værir í umleitan hvar til skyldi sníða."

Finnbogi sagði að svo skyldi vera. Um sumarið lét Finnbogi
Þorkel ríða til þings með sér. Kom þar mannfjöldi mikill.
Fundust þeir frændur þar, Finnbogi og Þorgeir, tóku tali með
sér og sagði honum skil á þessum manni og svo hvað þeir
ætluðu að hafast að. Þorgeir spurði hvar þeir ætluðu til að
ráða. Finnbogi kveðst ætla að biðja Þóru Þorgrímsdóttur í
Bólstaðarhlíð.

Þorgeir segir: "Það hygg eg að Jökull ætli sér þann kost."

Finnbogi kvað það kurr annarra en eigi sannindi.

Þorgeir mælti: "Slíkt er ekki að gera nema þú frændi sért
ráðinn til að halda frændur þína og vini móti sonum
Ingimundar."

Finnbogi kvað þá hafa gert áleitni við sig "og varðar eigi þó
að við reynum við þá."

Eftir þingið ríða þeir norður, Finnbogi og Þorgeir, á fund
Þorgríms og hafa þessi orð frammi. Þorgrímur tók þessu máli
seinlega, þótti maður ekki skörulegur þó að peningar væru
nógir. Nú með því að Þorkell var skyldur mjög Möðruvellingum
en þótti höfuðbenda rammleg þar sem Finnbogi var og frændur
hans verður þessu keypt með ráði Þorgeirs og samþykkt þeirra
mæðgna. Skyldi brullaup vera að tvímánuði sumars að Borg.
Eftir þetta ríða þeir norður en Finnbogi heim til Borgar og
bað Þorkel þar vera þar til er það færi fram sem ætlað er um
brullaupið áður og ákveðið var.

Piltar voru tveir á búi fátækir. Hét annar Þorsteinn en annar
Björn. Og þegar um morguninn verða þeir á brottu og létta
eigi fyrr en þeir komu til Hofs og sögðu þeim bræðrum þessi
tíðindi.

Jökull mælti: "Hvað illt mun Þorgrímur þess vita að sér eða
dóttur sinni að hann vill gefa hana slíku fífli og glóp sem
Þorkell er?"

Spyrjast þessi tíðindi nú og undrast allir að Þorkell skal
þenna kost fengið hafa.

Einn tíma reið Jökull norður í Bólstaðarhlíð að finna Þóru
vinkonu sína. Er þar vel við honum tekið. Spyr Jökull eftir
um gifting hennar en hún segir sem ætlað var.

Jökull mælti þá: "Viltu nú fara heim með mér til Hofs? Skal
eg því heita þér þann tíma er við skiljum að þú skalt eigi
hafa minna fé en nú er þér ætlað til móts við Þorkel."

Hún segir: "Þess þarf nú eigi að leita er þá var engi von er
þessu var ókeypt."

Jökull segir: "Því vil eg heita þér svo gott sem þú hyggur
til að eiga fíflið að þú skalt skamma hríð njóta ef eg má
ráða."

Einn tíma búast þeir Finnbogi og Þorkell að ríða til Gnúps og
hafa þaðan það er þeir þurfa til boðsins. Ríða þeir þrír samt
en Hrafn hinn litli rann fyrir hestum þeirra, fara sem leið
liggur þar til er þeir komu til Gnúps. Var þeim þar vel
fagnað.

Snemma morguns fór smalamaður frá Hofi og sá ferð þeirra.
Hann sagði þeim bræðrum að Finnbogi hinn rammi lét ekki óvant
yfir sér er hann reið þar hjá garði og Þorkell brúðgumi,
draglókurinn, með honum.

Þórir mælti: "Helst má honum það þeirra manna sem nú eru hér
til."

Þenna dag hvarf Jökull á brott með annan mann.