Finnb ch. 24

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Það var einn tíma er þeir feðgar óku á heiðina og fór mart
manna með þeim. Og er þeir komu á heiðina þá gerðu þeir
hlössin. Skjótt kemur Uxi þar og er stórorður mjög við
Finnboga, segir að hann mun að gera nokkuð ef hann geymir
eigi betur stóðhrossanna. Síðan fara þeir heimleiðis og ganga
fyrir eykirnir svo hver sem búinn var. Finnbogi var eftir og
Hrafn hinn litli hjá honum. Gerðu þeir hlassið. Hrafn hinn
litli bað Finnboga gyrða hlassið sem fastast. Finnbogi bað
hann þá undir drepa. Hann kveðst eigi þá dul sér ætla. Síðan
Hrafn var búinn lét hann ganga eftir förunautum sínum.
Finnbogi dvelst eftir og strýkur hrossum sínum og sker mön á
hestinum og eftir það gengur hann heimleiðis.

Og er hann kemur út frá Heiðarhúsum sér hann hvar Uxi hleypur
með tveggja handa exi eftir honum og höggur þegar til hans er
hann kemur í höggfæri. Finnbogi snýst að mót en Uxi höggur í
klakann og missir hans og fellur áfram svo að hann liggur
flatur. Hann sprettur upp skjótt og höggur þegar til hans í
annað sinn og hið þriðja. Finnboga leiðist nú ákefð hans og
tekur af sér kápuna og snarar saman og slær um fætur Uxa en
hann féll snöggt og kemur höfuðið á stein og fær hann þegar
bana. Finnbogi finnur konu hans og segir henni tíðindin.
Þótti henni það skaði mikill. Finnbogi gaf henni gullhring
þann er stóð sex aura, bað hana það hafa fyrst og verja því
til bjargar sér. Síðan fór Finnbogi heim og fann föður sinn.
Hann frétti hvað Finnboga hefði dvalið. Hann sagði honum sem
farið hafði.

Ásbjörn kvað þá illa tekist hafa "þó að maður væri lítils
verður þá eru þeir þó til eftirmáls að eg get sér þykja
misboðið í drápi Uxa. Get eg að margir láti nú til sín taka
um þetta mál, þeir er honum vildu áður ekki gagn gera."

Finnbogi kveðst ekki mundu það óttast við þá sem til móts
eru.