Finnb ch. 13

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Á þeim degi sem Álfur hafði sagt að hann mundi norðan koma
bjó Finnbogi sig af Grænmó. Hann hafði með sér húðfat sitt og
þá gripi sem honum þótti nauðsynlegast þurfa. Þeir höfðu
skamma stund beðið áður Álfur reri norðan. Var skútan mjög
sett. Álfur endir vel orð sín og stingur þar stafni að. Þeir
kvöddust vel.

Síðan gekk Finnbogi út á skútuna og þótti Álfi niður ganga
við skútan og mælti: "Það sé eg á húðfati þínu að eigi mun
þér silfurfátt verða til laukunnar þá er þú kemur til Hákonar
jarls."

Eftir það skilja þeir Finnbogi og Bárður með blíðu en þeir
Álfur halda suður með landi svo sem gengur. Og er Álfur hafði
róið um hríð bað hann Finnboga róa. Hann gerði svo. Álfur sat
og stýrði. Finnbogi reri svo að Álfi þótti kyrr standa skútan
þá er hann reri. Þeir töluðust mart við. Frétti Finnbogi
hvort þeim mundi heim ganga í Sandey um kveldið.

Álfur segir: "Hér er ey í milli og er eg vanur að vera þar um
nótt þá er eg fer norðan en þá kem eg heim annan morgun til
dagverðardrykkju árla."

Finnbogi segir: "Hversu skjótt skal suður með skattinn?"

Álfur segir: "Eg mun dveljast heima um hríð."

Síðan komu þeir í eyna og var þar hellir mikill fyrir ofan
malarkambinn.

Álfur mælti: "Nú skulum við gera okkur fyrir sem minnst og
bera ekki af skútunni. Skaltu ganga að framstafni en eg að
skut og berum svo upp í hellinn skútuna."

Svo gerðu þeir og bjuggu vel um. Eftir það skiptu þeir verkum
með sér. Finnbogi sló upp eld en Álfur tók vatn. Finnboga
gekk seint að gera eldinn og loga illa skíðin. Ber hann á
eldinn mikið og blés að fast. Þá heyrir hann hvin upp yfir
sig. Þá slöngdi hann sér af út öðrumegin hjá eldinum. Var
Álfur þar kominn og ætlaði skjótt um að ráða við Finnboga.
Hann hljóp upp og undir Álf. Var hann afrendur að afli.
Gangast þeir að lengi. Tekur þá eldurinn að brenna og sér um
allan hellinn. Finnbogi sér hvar einn steinn var í
innanverðum hellinum. Hann var hvass ofan sem egg. Þar vildi
Álfur færa hann að. Finnbogi forðast það ekki. Og er þeir
koma að steininum hleypur Finnbogi yfir upp og kippir að sér
við með afli og brýtur bringubein hans á steininum og lætur
Álfur þar lífinu með ósæmd sem hann var verður.