Finnb ch. 11

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Sú nýlunda varð þann vetur á Hálogalandi sem oft kann verða
að björn einn gekk þar og drap niður fé manna og eigi gerði
hann annars staðar meira að en á Grænmó. Og svo kemur að
Bárður stefnir þing og gerir björninn sekjan og leggur fé til
höfuðs honum. Og eftir það gera menn til hans jafnan og
verður hann eigi unninn og gerist hann illur viðureignar.
Drepur hann bæði menn og fé.

Það er sagt að Bárður bóndi átti sætur og var langt milli
bæjar og sæturs. Lét hann þar geyma um vetrum fjár síns. Varð
honum því skaðasamt að björninn lá þar jafnan og þorðu menn
aldrei að ganga til fjárins utan fjöldi manns færi.

Eitthvert kveld talaði Bárður við sína menn að þeir skyldu
búast mót birninum, hver eftir sínu megni, með vopnum "því að
á morgum skulum vér fara að birninum."

Sumir skeftu exar en sumir spjót og búa allt það er þeim
mætti að gagni verða. Um morguninn voru menn snemma á fótum
og hver pilturinn með sínu vopni.

Nú er að segja frá Finnboga. Áður um kveldið þá er menn voru
í svefni stendur hann upp og tekur vopn sín. Gengur hann út á
spor þau er liggja til sætranna. Það var bragð hans að hann
gekk öfugur og henti sporin allt þar til er hann kemur til
sætranna. Hann sér hvar björninn liggur og hefir drepið sauð
undir sig og sýgur úr blóðið.

Þá mælti Finnbogi: "Stattu upp bessi og ráð móti mér. Er það
heldur til nokkurs en liggja á sauðarslitri þessu."

Björninn settist upp og leit til hans og kastar sér niður.

Finnbogi mælti: "Ef þér þykir eg of mjög vopnaður móti þér þá
skal eg að því gera," tekur af sér hjálminn en setur niður
skjöldinn og mælti: "Stattu nú upp ef þú þorir."

Björninn settist upp og skók höfuðið, lagðist niður aftur
síðan.

Finnbogi mælti: "Það skil eg að þú vilt að við séum
jafnbúnir," kastar sverðinu frá sér og mælti: "Svo skal vera
sem þú vilt og statt nú upp ef þú hefir það hjarta sem
líklegt væri heldur þess kvikindis er ragast er."

Björninn stóð upp og byrsti sig og gerðist mjög ófrýnlegur,
hljóp að Finnboga og færir upp hramminn og ætlar að ljósta
hann með. Og í því er hann hefir sig upp til hleypur Finnbogi
undir hann framan. Þeir gangast að lengi og gengur upp fyrir
þeim flest það er fyrir þeirra fótagangi varð. Traðkið varð
mikið og varð sú endalykt að hann gengur björninn á bak aftur
og braut í sundur hrygginn í honum og býr um hann sem áður.
Síðan tók hann vopn sín og gekk heim eftir það og er mjög
stirður, leggst niður í sæng sína og lætur sem hann hafi
sofið.

Litlu síðar tók Bárður á fótum honum og var þá ferðarbúinn
sem fyrr var frá sagt. Hann frétti ef Finnbogi vildi fara með
honum. Hann kveðst það gjarna vilja. Síðan fóru þeir og komu
til sætranna. Sjá þeir að björninn liggur þar og hefir sauð
undir. Þá bauð Bárður förunautum sínum að vinna til fjár og
ganga að birninum. Það vildi engi þeirra og eigi nær koma því
að þeir hopuðu skjótt.

Bárður mælti: "Það veit eg eigi með hverjum hætti er um
björninn því að eg sé hann ekki hrærast. Með því að eg gerði
hann sekjan þá er það maklegt að eg gangi fyrstur að honum."

Síðan snarar hann fram djarflega. Síðan sér hann að björninn
er dauður. Þá þyrpast þeir að og skorti þá eigi atgang.
Bárður sá hvergi særðan björninn, leitar nú að og finnur
brotinn hrygginn í honum.

Bárður mælti: "Þetta er fáheyrt bragð eða verk og hefir engi
háleyskur maður þetta gert og muntu Finnbogi hafa þetta
unnið."

Finnbogi segir og biður hann hafa það fyrir satt er hann
vill.

"Eg þykist það víst vita," segir Bárður, "eða hversu fórstu
að?"

Finnbogi segir: "Það skiptir öngu. Eigi muntu svo vinna né
þinn sonur."

Bárður kvað eigi auðfengna menn til slíks verks "nú skal eg
heimta þetta fé saman sem eg eigi sjálfur til handa þér."

Síðan flógu þeir björninn og fóru heim eftir það.

Líður nú veturinn og verður engi nýlunda önnur. Bárður veitti
Finnboga hvern dag öðrum betur. Og þá er voraði gerðust
siglingar miklar fyrir Hálogalandi, bæði norður og suður.
Finnbogi tók það í vanda sinn hvern dag er hann var mettur,
gekk ofan á björgin og sat þar hvern dag og horfði á sigling
manna, þótti það gaman að sjá fögur skip á margan hátt.