Finnb ch. 5

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Svo var sagt að Urðarköttur rann til fjöru einn dag sem hann
var vanur að finna fiskimenn. Voru þá flestir að komnir en
sumir reru að utan. Þeir höfðu vel fiskt og köstuðu af
skipum.

Þeir höfðu tekið einn ferelning, bæði mikinn og góðan, og
köstuðu honum í flæðarmál og mæltu: "Urðarköttur félagi,
taktu og drag upp fiskinn."

Hann mælti: "Viljið þér gefa mér fiskinn ef eg fæ upp
dregið?"

Þeir kváðu hann verðan vera að hafa ef hann léki það og jáðu
því allir. Urðarköttur var í skinnstakki og söluvoðarbrókum
og allt af neðan. Gekk hann berfættur hvern dag. Hann hafði
snæri um sig hvern dag og hettu sína yfir utan. Hann hleypur
út í lárnar og bregður í fiskinn öðrum enda á snærinu en
annan hefir hann um herðar sér, streitist nú mjög og gengur
stundum á en stundum ekki. Allir horfðu á og hlæja að honum.
Hann fer ekki að því. Svo lengi sem hann hefir að verið
gengur honum betur og betur þar til er hann fær upp dregið.
Var þar bratt er hann fór upp. Síðan hljópu þeir að og tóku
af honum fiskinn og vilja eigi halda við hann en hann undi
illa við. Fór hann og sagði Brettingssonum og bað þá duga
sér. Þeir gengu þegar til fiskimanna og báðu þá lausan láta
fiskinn og halda sammæli við Urðarkött. Þótti öllum hann vel
hafa til unnið og þó með ólíkindum. Varð svo með atgangi
þeirra að hann nær fiskinum og verður feginn mjög, streitist
nú af nýju við fiskinn og dregur heim í tún til Syrpu fóstru
sinnar. Hann færir þeim fiskinn. Urðu þau stórlega fegin.

Þetta fór víða um sveitir og var mikið orð á syni þeirra
Syrpu og Gests. Undruðust allir hví þau skyldu eiga svo
ágætan son sem öllum sýndist sjá maður og fannst mönnum mikið
um er hann sáu og heyrðu sagt frá. Leituðu þau alla vega við
að torkenna hann sem þau máttu. Og líður nú svo fram nokkura
vetur.