Finnb ch. 2

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú líða nokkur misseri frá því og eitthvert sinn reið Ásbjörn
til þings með menn sína.

Þá mælti hann til Þorgerðar: "Nú ætla eg til þings ríða eftir
vanda en eg veit að þú ert með barni og mjög framað. Nú hvort
sem það er þá skal eigi upp ala heldur skal bera út þetta
barn."

Hún sagði að hann mundi það eigi gera "svo vitur og ríkur sem
þú ert því að þetta væri hið óheyrilegasta bragð þó að
fátækur maður gerði en nú allra helst er yður skortir ekki
góss."

Ásbjörn segir: "Það var mér þá í hug er þú fékkst í hendur
Skíða austmanni Þórnýju dóttur okkra utan mína vitand að eg
skyldi eigi fleiri börn upp ala til þess að þú gæfir í brott
fyrir utan minn vilja. Og ef þú gerir eigi eftir því sem eg
segi muntu missmíði á sjá og allir þeir er af mínu boði
bregða eða eigi sem eg vil vera láta."

Síðan reið hann til þings. Litlu síðar fæðir Þorgerður
sveinbarn. Það var mikið og þriflegt og fagurt mjög. Allir
lofuðu það, þeir er sáu, bæði konur og karlar. Nú þótt
Þorgerði þætti barnið fagurt og ynni mikið þá vildi hún þó
láta út bera því að hún vissi lyndi Ásbjarnar bónda síns að
eigi mundi vel duga utan hann réði. Síðan fékk hún menn til
að bera út barnið og búa um sem vandi var á. Þessir menn báru
barnið úr garði út og lögðu niður milli steina tveggja og
ráku yfir hellu mikla og létu flesk í munninn barninu og
gengu síðan brott.