Eb ch. 58

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Það var eina nótt að þeir Óspakur fóru í Þambárdal fimmtán
saman og gengu þar inn að Álfi og ráku hann í stofu og hjú
hans öll meðan þeir rændu þar og báru þaðan á fjórum hestum.

En menn höfðu varir orðið við ferð þeirra frá Fjarðarhorni og
var þaðan sendur maður í Tungu að segja Þóri. Þórir safnaði
þegar mönnum og urðu saman átján og fóru ofan til
fjarðarbotnsins. Sá Þórir þá að þeir Óspakur fóru umfram og
fóru þá út frá Fjarðarhorni.

Og er Óspakur sá eftirferðina mælti hann: "Menn fara þar og
mun þar vera Þórir og mun ætla nú að hefna höggsins þess er
eg laust hann á vetri. Eru þeir átján en vér fimmtán og búnir
betur. Er það vant að sjá hverjir enn verða höggum fegnir. En
hestar þeir er vér höfum haft úr Þambárdal munu vera
heimfúsir en eg vil eigi láta af takast það er vér höfum
höndum á komið. Skulu nú tveir vorir menn, þeir er minnst eru
viðbúnir, reka klyfjahestana fyrr út til Eyrar en láta menn
fara í móti oss þá sem heima eru en vér þrettán munum hér
taka í móti þeim slíkt sem verða má."

Þeir gerðu sem Óspakur mælti. Og er þeir Þórir komu eftir
heilsaði Óspakur þeim og spurði að tíðindum. Hann var mjúkur
viðmælis og vildi svo dvelja þá Þóri. Þórir spurði hvaðan
þeir hefðu föng haft.

Óspakur segir að þeir höfðu úr Þambárdal.

"Hvern veg komust þér að því?" segir Þórir.

Óspakur svarar: "Hvorki voru gefin né goldin né sölum seld."

"Viljið þér þá laust láta," segir Þórir, "og fá oss í
hendur?"

Óspakur sagðist eigi því nenna.

Síðan hljópust þeir á og tókst þar bardagi. Voru þeir Þórir
hinir áköfustu en þeir Óspakur vörðust alldrengilega. Varð
þeim þó handfátt og urðu þeir sumir sárir en sumir féllu.
Þórir hafði bjarnsviðu í hendi og hljóp að Óspaki og lagði
til hans en Óspakur laust af sér lagið. En er Þórir hafði sér
mjög til varið en ekki varð fyrir spjótinu þá féll hann á
knéin og laut áfram við. Óspakur hjó þá á bak Þóri með öxi og
varð þar við brestur mikill.

Óspakur mælti: "Það mun þig letja langfaranna Þórir," sagði
hann.

Þórir sagði: "Má það, en fara hygg eg mig enn munu fullum
dagleiðum fyrir þér og höggi þínu."

Þórir hafði haft tygilhníf á hálsi sem þá var títt og kastað
á bak sér aftur og hafði þar komið í höggið en hann hafði
skeinst á hrygglundunum tveim megin og þó lítt.

Eftir það hljóp til förunautur Þóris og hjó til Óspaks en
hann brá við öxinni og kom í skaftið svo að í sundur tók og
féll þá öxin niður. Þá kallar Óspakur og bað sína menn undan
halda. Tók hann þá og sjálfur að renna. En þegar er Þórir
stóð upp þá skaut hann sviðunni eftir Óspaki og kom í lærið
og renndi fram utan lærs. Óspakur kippti brott sviðunni úr
sárinu og snerist við. Sendi hann aftur sviðuna og kom á þann
miðjan er höggvið hafði til hans og féll sá dauður til
jarðar.

Eftir það rann Óspakur og fylgdarmenn hans en þeir Þórir eltu
þá út með fjörum mjög svo til Eyrar. Þá fóru menn heiman af
bænum, bæði karlar og konur. Hurfu þeir Þórir þá aftur. Var
þá aðfaralaust með þeim þaðan af um veturinn. Á þeim fundi
féllu þrír menn af Óspaki en einn af Þóri en margir urðu
sárir af hvorumtveggjum.