Eb ch. 53

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Það bar hér næst til tíðinda að sauðamaður kom inn með
hljóðleikum miklum. Hann mælti fátt en af styggð það er var.
Sýndist mönnum þann veg helst sem hann mundi leikinn því að
hann fór hjá sér og talaði við sjálfan sig og fór svo fram um
hríð.

En er liðnar voru af vetri tvær vikur kom sauðamaður heim
eitt kveld, gekk þá til rekkju sinnar og lagðist þar niður.
En um morguninn var hann dauður er menn komu til hans og var
hann grafinn þar að kirkju.

Brátt eftir þetta gerðust reimleikar miklir.

Það var eina nótt að Þórir viðleggur gekk út nauðsynja sinna
og frá dyrunum annan veg. Og er hann vildi inn ganga sá hann
að sauðamaður var kominn fyrir dyrnar. Vildi Þórir inn ganga
en sauðamaður vildi það víst eigi. Þá vildi Þórir undan leita
en sauðamaður sótti eftir og fékk tekið hann og kastaði honum
heim að dyrunum. Honum varð illt við þetta og komst þó til
rúms síns og var víða orðinn kolblár. Af þessu tók hann sótt
og andaðist. Var hann og grafinn þar að kirkju. Sýndust þeir
báðir jafnan síðan í einni ferð, sauðamaður og Þórir
viðleggur. Og af þessu varð fólkið allt óttafullt sem von
var.

Eftir andlát Þóris tók sótt húskarl Þórodds og lá þrjár nætur
áður hann andaðist. Síðan dó hver að öðrum þar til er sex
voru látnir. Var þá komið að jólaföstu en þó var þann tíma
eigi fastað á Íslandi.

Skreiðinni var svo hlaðið í klefann að hann var svo fullur að
eigi mátti hurðinni upp lúka og tók hlaðinn upp undir þvertré
og varð stiga til að taka að rjúfa hlaðann ofan. Það var til
tíðinda um kveldum, er menn sátu við málelda, að heyrt var í
klefann að rifin var skreiðin en þá er til var leitað fannst
þar eigi kvikt.

Það var um veturinn litlu fyrir jól að Þóroddur bóndi fór út
á Nes eftir skreið sinni. Þeir voru sex saman á teinæringi og
voru út þar um nóttina.

Það var tíðinda að Fróðá það sama kveld, er Þóroddur hafði
heiman farið, að máleldar voru gervir og er menn komu fram
sáu þeir að selshöfuð kom upp úr eldgrófinni. Heimakona ein
kom fyrst fram og sá þessi tíðindi. Hún tók lurk einn er lá í
dyrunum og laust í höfuð selnum. Hann gekk upp við höggið og
gægðist upp á ársalinn Þórgunnu. Þá gekk til húskarl og barði
selinn. Gekk hann upp við hvert högg þar til að hann kom upp
yfir hreifana, þá féll húskarl í óvit. Urðu þá allir
óttafullir þeir er við voru.

Þá hljóp til sveinninn Kjartan og tók upp mikla
járndrepsleggju og laust í höfuð selnum og varð það högg
mikið en hann skók höfuðið og litaðist um. Lét Kjartan þá
fara hvert að öðru en selurinn gekk þá niður við sem hann
ræki hæl. Hann barði þar til að selurinn gekk svo niður að
hann landi saman gólfið fyrir ofan höfuð honum og svo fór
jafnan um veturinn að allir fyrirburðir óttuðust mest
Kjartan.