Eb ch. 39

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorleifur kimbi tók sér fari um sumarið með kaupmönnum þeim
er bjuggust í Straumfirði og var hann í sveit með
stýrimönnum.

Það var þá kaupmanna siður að hafa eigi matsveina en sjálfir
mötunautar hlutuðu með sér hverjir búðarvörð skyldu halda dag
frá degi. Þá skyldu og allir skiparar eiga drykk saman og
skyldi ker standa við siglu er drykkur var í og lok yfir
kerinu en sumur drykkur var í verplum og var þaðan bætt í
kerið svo sem úr var drukkið.

En er þeir voru mjög búnir þá kom þar maður á Búðarhamar.
Þessi maður var mikill vexti og hafði byrði á baki. Sýndist
mönnum hann nokkuð undarlegur. Hann spyr að stýrimanni og var
honum vísað til hans búðar. Hann lagði af sér baggann hjá
búðardyrum og gekk síðan inn í búðina.

Hann spyr ef stýrimaður vildi veita honum far um hafið. Þeir
spurðu hann að nafni en hann nefndist Arnbjörn, sonur
Ásbrands frá Kambi, og kvaðst vilja fara utan og leita
Bjarnar bróður síns er utan hafði farið fyrir nokkurum vetrum
og hafði eigi til hans spurst síðan hann fór til Danmerkur.
Austmenn sögðu að þá var bundinn búlki og þóttust eigi leysa
mega. Hann lést eigi hafa fararefni meiri en liggja megi á
búlka. En með því að þeim þótti honum nauðsyn á ferðinni þá
tóku þeir við honum og var hann einn saman í mötuneyti og bjó
á þiljum fram. Í bagga hans voru þrjú hundruð vaðmála og tólf
vararfeldir og farnest hans. Arnbjörn var liðgóður og
ofléttur og virðist kaupmönnum hann vel.

Þeir fengu hæga útivist og komu við Hörðaland og tóku þar
útsker eitt. Þeir bjuggu þar mat sinn á landi.

Þorleifur kimbi hlaut búðarvörð og skyldi gera graut.
Arnbjörn var á landi og gerði sér graut. Hafði hann
búðarketil þann er Þorleifur skyldi hafa síðan. Gekk
Þorleifur þá á land upp og bað Arnbjörn fá sér ketilinn en
hann hafði þá enn eigi þafðan sinn graut og hrærði þá enn í
katlinum. Stóð Þorleifur yfir honum uppi.

Þá kölluðu Austmenn af skipinu að Þorleifur skyldi matbúa og
sögðu hann vera mjög íslenskan fyrir tómlæti sitt. Þá varð
Þorleifi skapfátt og tók ketilinn en steypti niður grautinum
Arnbjarnar og sneri á brott síðan. Arnbjörn sat eftir og hélt
á þvörunni og laust með henni til Þorleifs og kom á hálsinn.
Það var lítið högg en með því að grauturinn var heitur þá
brann Þorleifur á hálsinum.

Hann mælti: "Eigi skulu Noregsmenn að því hlæja, með því að
við erum hér komnir tveir samlendir, að þeir þurfi að draga
okkur í sundur sem hunda en minnast skal þessa þá er við erum
á Íslandi. Arnbjörn svarar engu.

Lágu þeir þar fár nætur áður þeim byrjaði að landi inn og
skipuðu þar upp. Vistaðist Þorleifur þar en Arnbjörn tók sér
fari með byrðingsmönnum nokkurum austur til Víkur og þaðan
til Danmerkur að leita Bjarnar bróður síns.