Eb ch. 36

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorleifur hét maður. Hann var austfirskur og hafði orðið
sekur um konumál. Hann kom til Helgafells um haustið og
beiddi Snorra goða viðtöku en hann veik honum af höndum og
töluðu þeir mjög lengi áður hann fór á brott. Eftir það fór
Þorleifur inn á Bólstað og kom þar um kveldið og var þar aðra
nótt.

Arnkell stóð upp snemma um morguninn og negldi saman útihurð
sína. En er Þorleifur reis upp gekk hann til Arnkels og
beiddi hann viðtöku. Hann svarar heldur seinlega og spyr ef
hann hefir fundið Snorra goða.

"Fann eg hann," segir Þorleifur, "og vildi hann engan kost á
gera að taka við mér enda er mér lítið um," segir Þorleifur,
"að veita þeim manni fylgd er jafnan vill sinn hlut láta
undir liggja við hvern mann sem um er að eiga."

"Eigi kemur mér það í hug," segir Arnkell, "að Snorri kaupi
sínu kaupi betur þótt hann gefi þér mat til fylgdar."

"Hér vil eg á halda um viðtökuna Arnkell sem þú ert," segir
Þorleifur.

"Eigi er eg vanur," segir Arnkell, "að taka við
utanhéraðsmönnum."

Áttust þeir þar við um hríð. Hélt Þorleifur á um málið en
Arnkell veik af höndum. Þá boraði Arnkell hurðarokann og
lagði niður meðan tálguöxina. Þorleifur tók hana upp og
reiddi skjótt yfir höfuð sér og hugði að setja í höfuð
Arnkatli. En er Arnkell heyrði hvininn hljóp hann undir
höggið og hóf Þorleif upp á bringu sér og kenndi þar
aflsmunar því að Arnkell var rammur að afli. Felldi hann
Þorleif svo mikið fall að honum hélt við óvit en öxin hraut
úr hendi honum og fékk Arnkell hana tekið og setti í höfuð
Þorleifi og veitti honum banasár.

Sá orðrómur lagðist á að Snorri goði hefði þenna mann sendan
til höfuðs Arnkatli. Snorri lét þetta mál eigi til sín taka
og lét hér ræða um hvern það er vildi og liðu svo þau misseri
að eigi varð til tíðinda.