Eb ch. 30

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú skal segja frá Þórólfi bægifót. Hann tók nú að eldast fast
og gerðist illur og æfur við ellina og mjög ójafnaðarfullur.
Lagðist og mjög ómjúkt á með þeim Arnkatli feðgum.

Það var einn dag að Þórólfur reið inn til Úlfarsfells að
finna Úlfar bónda. Hann var forverksmaður góður og tekinn til
þess að honum hirðist skjótar hey en öðrum mönnum. Hann var
og svo fésæll að fé hans dó aldrei af megri eða drephríðum.

En er þeir Þórólfur fundust spurði Þórólfur hvert ráð Úlfar
gæfi honum hversu hann skyldi haga verksháttum sínum eða
hversu honum segði hugur um sumar hversu þerrisamt vera
mundi.

Úlfar svarar: "Eigi kann eg þér annað ráð að kenna en sjálfum
mér. Eg mun láta bera út ljá í dag og slá undir sem mest má
þessa viku alla því að eg hygg að hún muni verða regnsöm en
eg get að eftir það mun verða gott til þerra hinn næsta
hálfan mánuð."

Fór þetta svo sem hann sagði því að það fannst oft á að hann
kunni gerr veður að sjá en aðrir menn.

Síðan fór Þórólfur heim. Hann hafði með sér mart verkmanna.
Lét hann nú og þegar taka til engiverka. Veður fór þannig sem
Úlfar hafði sagt.

Þeir Þórólfur og Úlfar áttu engi saman upp á hálsinn. Þeir
slógu fyrst hey mikið hvorirtveggju. Síðan þurrkuðu þeir og
færðu í stórsæti.

Það var einn morgun snemma að Þórólfur stóð upp. Sá hann þá
út. Var veður þykkt og hugði hann að glepjast mundi
þerririnn. Bað hann þræla sína upp standa og aka saman heyi
og bað þá að vinna sem mest um daginn "því að mér sýnist
veður eigi trúlegt."

Þrælarnir klæddust og fóru til heyverks en Þórólfur hlóð
heyinu og eggjaði á fast um verkið að sem mest gengi fram.

Þenna morgun sá Úlfar út snemma og er hann kom inn spurðu
verkmenn að veðri. Hann bað þá sofa í náðum "veður er gott,"
sagði hann, "og mun skína af í dag. Skuluð þér slá í töðu í
dag en vér munum annan dag hirða hey vort, það er vér eigum
upp á hálsinn."

Fór svo um veðrið sem hann sagði. Og er á leið kveld sendi
Úlfar mann upp á hálsinn að sjá um andvirki sitt það er þar
stóð. Þórólfur lét aka þrennum eykjum um daginn og höfðu þeir
hirt heyið að nóni það er hann átti. Þá bað hann þá aka heyi
Úlfars í garð sinn. Þeir gerðu sem hann mælti. En er
sendimaður Úlfars sá það hljóp hann og sagði Úlfari.

Úlfar fór upp á hálsinn og var óður mjög og spyr hví Þórólfur
rændi sig. Þórólfur kvaðst eigi hirða hvað hann sagði og var
málóði og illur viðureignar og hélt þeim við áhöld. Sá Úlfar
þá engan sinn kost annan en verða á brottu.

Fer Úlfar þá til Arnkels og segir honum skaða sinn og bað
hann ásjá, lést ella allur mundu fyrir borði verða. Arnkell
sagðist mundu beiða föður sinn bóta fyrir heyið en kvað sér
þó þungt hug segja um að nokkuð mundi að sök hafa.

Og er þeir feðgar fundust bað Arnkell föður sinn bæta Úlfari
heytökuna en Þórólfur kvað þræl þann helsti auðgan. Arnkell
bað hann gera fyrir sín orð og bæta honum heyið. Þórólfur
kveðst ekki gera þar fyrir nema versnaði hlutur Úlfars og
skildust þeir við það.

En er Arnkell fann Úlfar segir hann honum hversu Þórólfur
hefir svarað. Það fannst á Úlfari að honum þótti sem Arnkell
hefði lítt fylgt málinu og kvað hann ráða slíku við föður
sinn ef hann vildi. Arnkell galt Úlfari fyrir heyið slíkt
verð sem honum líkaði. Og er þeir feðgar fundust í annað sinn
heimti Arnkell enn heyverð að föður sínum en Þórólfur lét
eigi batna um svörin og skildu þeir þá reiðir. Um haustið
eftir lét Arnkell reka af fjalli yxn sjö er Þórólfur faðir
hans átti og lét drepa alla í bú sitt. Þetta líkaði Þórólfi
stórilla og heimti verð af Arnkatli en Arnkell kvað þá skyldu
koma fyrir heyið Úlfars. Þá líkaði Þórólfi miklu verr en áður
og kallast þetta af Úlfari hlotið hafa, kvað hann sig skyldu
fyrir finna.