Eb ch. 27

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Eftir þetta fór Þorgerður út undir Hraun og bað Styr mæla
eftir Vigfús frænda sinn.

Hann svarar: "Því hét eg Snorra goða í vor þá er hann sat hjá
málum vorum Þorgestlinga að eg skyldi eigi með fjandskap
ganga í mót honum um þau mál er margir væru jafnnær sem eg.
Nú máttu sækja Vermund bróður minn að þessu máli eða aðra
frændur vora."

Eftir það fór hún út til Bjarnarhafnar og beiddi Vermund
liðveislu og kallar honum vandast um "því að Vigfús trúði þér
best af öllum sínum frændum."

Vermundur svarar: "Skyldur er eg hér nokkuð gott til að
leggja en eigi nenni eg að ganga í þetta vandræði fyrir aðra
frændur vora. En vera skal eg aðveitandi bæði með framkvæmd
og ráðum, slíkt er eg fæ að gert. Vil eg fyrst að þú farir út
á Eyri og finnir Steinþór frænda Vigfúss. Honum er nú
léttvígt og er mál að hann reyni sig í nokkurs konar
málaferlum."

Þorgerður svarar: "Mikið gerið þér mér fyrir þessu máli en
eigi mundi eg mitt erfiði til spara ef til framkvæmdar yrði."

Síðan fór hún út á Eyri og fann Steinþór og bað hann gerast
formann eftirmælis þessa.

Steinþór svarar: "Hví beiðir þú mig þessa? Eg er ungur maður
og átt eigi hlut að málum manna en frændur Vigfúss, þeir er
honum eru nánari en eg, eru meiri uppivöðslumenn en eg. Er og
þess engi von að eg taki þetta mál fyrir hendur þeim en eigi
mun eg skiljast við frændur mína þá er eftir þessu máli eiga
að sjá."

Fékk Þorgerður þar eigi önnur svör. Fór hún eftir það inn
yfir fjörðu á fund Vermundar og sagði honum hvar þá var
komið, kvað allt sitt mál fyrir borði verða nema hann gerðist
skörungur fyrir þessu máli.

Vermundur svarar: "Meiri von er að reki verði að ger þessum
málum þér til hugganar. Skal eg þó til leggja enn ráð með þér
ef þú vilt þér að fylgja."

Hún svarar: "Flesta hluti mun eg til þess vinna."

"Nú skaltu heim fara," sagði Vermundur, "og láta upp grafa
Vigfús bónda þinn. Tak síðan höfuð hans og fær Arnkatli og
seg honum svo að þetta höfuð mundi eigi við aðra meta að mæla
eftir hann ef þess þyrfti við."

Þorgerður kvaðst eigi vita hvar þessu máli mundi koma en sjá
kvaðst hún að þeir spörðu hana eigi til erfiðis og skaprauna
"en til mun eg þetta vinna," segir hún, "ef þá yrði þyngri
hlutur óvina minna en áður."

Eftir það fór hún heim og hafði þessa meðferð alla sem henni
var kennd. Og er hún kom á Bólstað segir hún Arnkatli að
frændur Vigfúss vildu að hann gerðist fyrirmaður að eftirmáli
um víg Vigfúss en þeir hétu allir sinni liðsemd. Arnkell
kvaðst sagt hafa áður hversu honum var gefið um þetta mál.

Þá brá Þorgerður höfðinu undan skikkju sinni og mælti: "Hér
er nú það höfuð er eigi mundi undan teljast að mæla eftir þig
ef þess þyrfti við."

Arnkatli brá mjög við þetta og hratt henni frá sér og mælti:
"Far brott," segir hann, "og seg svo frændum Vigfúss að þeir
skjöplist eigi meir í liðveislunni móti Snorra goða en eg mun
í fyrirvist málanna. En svo segir mér hugur um hversu sem
þetta mál fer að fyrr leggi þeir undir land en eg. En sé eg
að þetta eru ráð Vermundar er þú ferð nú með en eigi mun hann
þurfa að eggja mig fram hvar sem við mágar erum staddir."

Síðan fór Þorgerður heim. Leið veturinn. En um vorið bjó
Arnkell mál um víg Vigfúss á hendur þeim mönnum öllum er til
vígs höfðu farið nema Snorra goða en Snorri lét til búa
fjörráðamál við sig og áverkamál Más til óhelgi Vigfúsi og
fjölmenntu hvorirtveggju til Þórsnessþings og veittu allir
Kjalleklingar Arnkatli og urðu þeir fjölmennari. Hélt Arnkell
fram þessum málum með mikilli freku.

Og er málin komu í dóm gengu menn að og voru málin í gerð
lagin með umgangi og sættarboðum góðgjarnra manna og kom svo
að Snorri goði gekk til handlaga fyrir víg Vigfúss og voru þá
gervar miklar fésektir. En Már skyldi vera utan þrjá vetur.
En Snorri galt fé upp og lauk svo þinginu að þar var sæst á
öll mál.