Eb ch. 26

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Það haust er berserkirnir komu til Styrs varð það til tíðinda
að Vigfús í Drápuhlíð fór til kolgerðar þangað sem heita
Seljabrekkur og með honum þrælar hans þrír. Einn hét Svartur
hinn sterki.

Og er þeir komu í skóginn mælti Vigfús: "Allmikill harmur er
það, og svo mun þér þykja Svartur, er þú skalt vera ánauðigur
maður svo sem þú ert sterkur og drengilegur að sjá."

"Víst þykir mér mikið mein að því," segir hann, "en eigi er
mér það sjálfrátt."

Vigfús mælti: "Hvað viltu til vinna að eg gefi þér frelsi?"

"Eigi má eg það með fé kaupa, því að eg á ekki, en þá hluti
er eg má mun eg enga til spara."

Vigfús mælti: "Þú skalt fara til Helgafells og drepa Snorra
goða en eftir það skaltu sannlega fá frelsi þitt og þar með
góða kosti er eg skal veita þér."

"Því mun eg eigi til leiðar koma," segir Svartur.

"Eg skal ráð til setja," segir Vigfús, "það er þetta skal
framkvæmt verða mannhættulaust."

"Heyra vil eg það," segir Svartur.

"Þú skalt fara til Helgafells og ganga í loft það er þar er
yfir útidyrum og rýma fjalir í gólfinu svo að þú fáir þar
lagt atgeiri í gegnum. En þá er Snorri gengur til kamars þá
skaltu leggja atgeirinum í gegnum loftsgólfið í bak Snorra
svo fast að út gangi um kviðinn, hlaup síðan út á ræfrið og
svo ofan fyrir vegginn og lát náttmyrkrið gæta þín."

Og með þessu ráði fór Svartur til Helgafells og rauf ræfrið
yfir útidyrum og gekk þar inn í loftið. Það var í þann tíma
er þeir Snorri sátu við málelda.

Í þann tíma voru útikamrar á bæjum. En er þeir Snorri gengu
frá eldinum ætluðu þeir til kamarsins og gekk Snorri fyrstur
og bar undan út í dyrnar áður tilræðið Svarts varð. En Már
Hallvarðsson gekk næst Snorra og lagði Svartur atgeirinum til
hans og kom lagið á herðarblaðið og renndi út undir höndina
og skar þar út og varð það eigi mikið sár.

Svartur hljóp út og ofan fyrir vegginn. Honum varð hált á
brústeinunum og féll hann fall mikið er hann kom niður og
fékk Snorri tekið hann áður hann stóð upp. Voru þá hafðar af
honum sannar sögur og sagði hann þá allt hversu farið hafði
með þeim Vigfúsi og svo það að hann er að kolbrennu undir
Seljabrekkum. Síðan var bundið sár Más.

Eftir það fóru þeir Snorri sjö saman út til Drápuhlíðar. Sáu
þeir, þá er þeir koma upp í hlíðina, eldinn er þeir Vigfús
brenndu kolin. Þeir komu að þeim Vigfúsi óvörum og drápu
Vigfús en gáfu grið húskörlum hans. Síðan fór Snorri heim en
húskarlar Vigfúss sögðu þessi tíðindi heim í Drápuhlíð.
Vigfús var heygður eftir um daginn.

Þann sama dag fór Þorgerður kona Vigfúss inn á Bólstað að
segja Arnkatli frænda sínum og bað hann taka við eftirmáli um
víg Vigfúss. En Arnkell veik því af sér og kvað það koma til
Kjalleklinga frænda hans og vísaði hann þessu máli helst á
Styr, segir hans vera að mæla eftir Vigfús frænda sinn með
því að hann vildi þó í mörgu starfa.

Þormóður Trefilsson kvað vísu þessa um víg Vigfúss:

Felldi fólksvaldi

fyrst hins gullbyrsta

velti valgaltar,

Vigfús þann hétu.

Slíta þar síðan

sára benskárar

bráð af böð-Nirði,

Bjarnar arfnytja.