Eb ch. 19

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Eina nótt var Þórarinn heima í Mávahlíð. En um morguninn spyr
Auður Þórarinn hvert ráð hann ætlar fyrir sér "vildum vér
eigi úthýsa þér," segir hún, "en hrædd er eg að hér séu
fleiri settir dyradómarnir í vetur því að eg veit að Snorri
goði mun ætla að mæla eftir Þorbjörn mág sinn."

Þá kvað Þórarinn:

Myndit vitr í vetri

vekjandi mig sekja,

þar á eg lífhvötuð leyfðan,

löngráns, um þær vánir,

ef niðbræði næðag

nás valfallins ásar,

Hugins létum nið njóta

nágrundar, Vermundi.

Þá mælti Geirríður: "Það er nú ráðlegast að leita að slíkum
tengdamönnum sem Vermundur er eða Arnkell bróðir minn."

Þórarinn svarar: "Meiri von að hvortveggja þurfi áður lýkur
þessum málum en þar munum vér þó fyrst á treysta er Vermundur
er."

Og þann sama dag riðu þeir allir er að vígum höfðu verið inn
um fjörðu og komu í Bjarnarhöfn um kveldið og gengu inn er
menn voru komnir í sæti.

Vermundur heilsar þeim og rýmdi þegar öndvegið fyrir þeim
Þórarni. En er þeir höfðu niður sest þá spurði Vermundur
tíðinda.

Þórarinn kvað:

Skal eg þrymviðum þremja,

þegi her meðan, segja,

von er ísarns ásum

örleiks, frá því görla

hvé hjaldrviðir héldu,

haldendr, við mig, skjaldar,

roðinn sá eg Hrundar handa

hnigreyr, löngum, dreyra.

"Hvað er þar frá að segja mágur?" segir Vermundur.

Þórarinn kvað:

Sóttu heim, þeir er hættu,

hjör-Nirðir mig, fjörvi.

Gnýljómi beit geymi

geira stígs að vígi.

Svo görðum vér sverða

sókn-miðjungar Þriðja,

sleitka líknar leiki

lostigr, fáa kosti.

Guðný systir hans nam staðar á gólfinu og mælti: "Hefir þú
nokkuð varið þig nú frýjuorðinu þeirra út þar?"

Þórarinn kvað:

Urðum vér að verja,

varð ár drifin sára,

hrafn naut hræva, Gefnar

hjaldrskýja mig frýju,

þá er við hjálm á hólmi

hrein míns föður sveini,

þaut andvaka unda

unnr, benlækir runnu.

Vermundur mælti: "Brátt þykir mér sem þér hafið við ást."

Þórarinn kvað:

Knáttu hjálmi hættar

hjaldrs á mínum skjaldi

Þrúðar vangs hins þunga

þings spámeyjar singva

þá er bjúgröðull bógar

baugs fyr óðaldraugi,

Gjöll óx vopns á völlum,

varð blóðdrifinn Fróða.

Vermundur mælti: "Hvort vissu þeir nú hvort þú varst
karlmaður eða kona?"

Þórarinn kvað:

Reka þóttumk eg, Rakna,

remmiskóðs við Móða,

kunnfáka hné kennir,

klámorð af mér borða,

hvatki er Hildar götva,

hrafn sleit af ná beitu,

síks við sína leiku

sælingr um það mælir.

Eftir það segir Þórarinn tíðindin. Þá spurði Vermundur: "Hví
fórstu þá eftir þeim? Þótti þér eigi ærið að orðið hið fyrra
sinn?"

Þórarinn kvað:

Kveðin man, Hrofts, að heiftum,

hyrskerðir, mér verða,

kunni eg áðr fyr Enni,

ylgteiti, vel beita,

er lútviðir létu

lækendr, þeir er skil flækja,

eggjum hófs, að hjöggag

Hlín guðvefjar mína.

"Vorkunn var það," segir Vermundur, "að þú stæðist það eigi.
En hversu gáfust þér þeir hinir útlensku menn?"

Þórarinn kvað:

Nágöglum fékk Nagli

nest dálega flestum.

Kafsunnu réð kennir

klökkr í fjall að stökkva.

Heldr gekk hjálmi faldinn,

hjaldrs, að vopna galdri,

þurði eldr of aldir,

Álfgeir af hvöt meiri.

"Bar Nagli sig eigi allvel?" kvað Vermundur.

Þórarinn kvað.

Grátandi rann gætir

geira stígs frá vígi.

Þar varat grímu geymi

góð von friðar honum

svo að merskyndir myndi,

men-skiljandi, vilja,

hugði bjóðr á bleyði

bifstaups, á sjó hlaupa.

Og er Þórarinn hafði verið um nótt í Bjarnarhöfn þá mælti
Vermundur: "Eigi mun þér mér þykja fara mikilmannlega mágur
um liðveisluna við þig. Eg ber eigi traust á að taka við yður
svo að eigi gangi fleiri menn í þetta vandræði. Og munum vér
ríða inn í dag á Bólstað og finna Arnkel frænda þinn og vita
hvað hann vill veita oss því að mér sýnist Snorri goði þungur
í eftirmálinu."

"Þér skuluð ráða," segir Þórarinn.

Og er þeir voru á leið komnir kvað Þórarinn:

Muna munum vér að vorum

Vermundr glaðir stundum,

auðar þöll, áðr ollum

auðvarpaðar dauða.

Nú séumk hitt, að hlaupa,

hör-Gerðr, munum verða,

leið erum randa rauðra

regn, fyr prúðum þegni.

Þessu veik hann til Snorra goða. Þeir Vermundur og Þórarinn
riðu inn á Bólstað og fagnaði Arnkell þeim vel og spyr að
tíðindum.

Þórarinn kvað:

Var til hreggs að hyggja

hrafn-víns á bæ mínum,

þurði eldr of aldir,

ugglegt, Munins tuggu

þá er á fyrða fundi

frán víkinga mána

lind beit, lögðis kindir

liðu Högna vé gögnum.

Arnkell spyr eftir atburðum um tíðindi þau er Þórarinn sagði.
Og er hann hafði frá sagt sem var, þá mælti Arnkell: "Reiðst
hefir þú nú frændi, svo hógvær maður sem þú ert."

Þórarinn kvað:

Hétu hirðinjótar

haukaness til þessa,

heftandi var eg heiftar,

hóglífan mig drífu.

Oft kemr, alnar leiftra

ævifús, úr dúsi,

nú kná jörð til orða,

æðiregn, að fregna.

"Verða kann það," segir Arnkell, "en það vil eg við þig mæla,
Þórarinn frændi, að þú ver með mér þar til er lýkur málum
þessum á nokkurn hátt. En þó að eg gerist nokkuð gerkólfur í
þessu boði þá vil eg það við þig mæla, Vermundur, að þú sért
eigi við skilinn mál þessi þó að eg taki við Þórarni."

"Skylt er það," segir Vermundur, "að eg veiti Þórarni það er
eg má, eigi að síður þóttú sért fyrirmaður að liðveislu við
hann."

Þá mælti Arnkell: "Það er mitt ráð að vér sitjum hér í vetur
allir saman samtýnis við Snorra goða."

Og svo gerðu þeir að Arnkell hafði fjölmennt um veturinn. Var
Vermundur ýmist í Bjarnarhöfn eða með Arnkatli. Þórarinn hélt
hinum sömum skapshöfnum og var löngum hljóður.

Arnkell var híbýlaprúður og gleðimaður mikill. Þótti honum og
illa ef aðrir voru eigi jafnglaðir sem hann og ræddi oft um
við Þórarin að hann skyldi vera kátur og ókvíðinn, lést hafa
spurt að ekkjan að Fróðá bæri vel af sér harmana "og mun
henni hlæglegt þykja ef þér berið yður eigi vel."

Þórarinn kvað:

Skalat öldrukkin ekkja,

eg veit að gat beitu

hrafn af hræva efni,

hoppfögr af því skoppa

að hjördöggvar hyggjag,

hér er fjón komin ljóna,

haukr unir hörðum leiki

hræva stríðs, á kvíðu.

Þá svarar einn heimamaður Arnkels: "Eigi veistu fyrr en í vor
er lokið er Þórsnessþingi hversu einhlítur þú verður þér í
málunum."

Þórarinn kvað:

Láta hitt að hljóta

haldendr munum skjaldar,

sækjum ráð und ríkjan,

rómusamt úr dómi

nema Arnketill órum

orðgóðr við lof þjóðar,

vel trúi eg grímu geymi

galdrs, sakmálum haldi.